اثیر اخسیکتی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در رهگذر باد، چراغی که توراست</p></div>
<div class="m2"><p>ترسم که بمیرد، از فراغی که توراست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بوی جگر سوخته عالم بگرفت</p></div>
<div class="m2"><p>گر نشنیدی زهی، دماغی که توراست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۸

در رهگذر باد چراغی که توراست
ترسم که بمیرد از فراغی که توراست
بوی جگر سوخته عالم بگرفت
گر نشنیدی زهی دماغی که توراست

هوش مصنوعی: در این بیت‌ها شاعر از احساس تنهایی و دلتنگی ناشی از دوری معشوق سخن می‌گوید. او نگران است چراغ امید و عشقش خاموش شود و از عطر سوختن جگرش که نشان‌دهنده‌ی درد و غم اوست، اشاره می‌کند که چقدر این احساس عمیق و آزاردهنده است. به‌نوعی، شاعر به واقعیت درد و رنج عشق و غم دوری اشاره می‌کند.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: در مسیر وزش باد، نوری که به تو وابسته است، می‌ترسم که از دل‌تنگی و دوری تو خاموش شود.

در رهگذر باد، چراغی که توراست

ترسم که بمیرد، از فراغی که توراست

هوش مصنوعی: عطر جگر سوخته همه جا پیچیده است. اگر تو این را نشنیده‌ای، خوش به حالت که این حس را نداری.

بوی جگر سوخته عالم بگرفت

گر نشنیدی زهی، دماغی که توراست

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها