اثیر اخسیکتی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در نامه‌ی تو‌، قلم چو گردن بفراشت</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم بنویسمت، سرشکم نگذاشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>حال دل مشتاق نه آن صورت داشت</p></div>
<div class="m2"><p>کان را به‌سر قلم‌، توانست نگاشت</p></div></div>

شمارهٔ ۱۷

در نامه ی تو  قلم چو گردن بفراشت
گفتم بنویسمت سرشکم نگذاشت
حال دل مشتاق نه آن صورت داشت
کان را به سر قلم  توانست نگاشت

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به توصیف احساسات عمیق خود می‌پردازد. او می‌گوید که وقتی قلم به سوی نوشتن می‌رود، دلش نمی‌گذارد که احساساتش را به طور صحیح بیان کند. او احساس می‌کند که حال دلش با آنچه در ذهن دارد، همخوانی ندارد و نمی‌تواند به زیبایی بر روی کاغذ بیاورد.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: وقتی نامه‌ی تو را خواندم، قلم مثل یک گردن بلند شد و خواستم برایت بنویسم، اما اشک‌هایم مانع این کار شدند.

در نامه‌ی تو‌، قلم چو گردن بفراشت

گفتم بنویسمت، سرشکم نگذاشت

هوش مصنوعی: احساس دل تمایل‌مند، آن گونه نبود که بتوان آن را با قلم توصیف کرد.

حال دل مشتاق نه آن صورت داشت

کان را به‌سر قلم‌، توانست نگاشت

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده