هوش مصنوعی: ای بزرگوار، شرایط و وجود تو بستر تلاش و تلاش‌های آسمانی است و من بر آن اساس قدم می‌زنم.

هوش مصنوعی: زمانی که به وطن تو تکیه کنم و بر بلندای آسمان قرار بگیرم، شایسته است که در آنجا جایگاه من باشد.

هوش مصنوعی: ای کاش به خاطر حمد و ستایش تو، دنیای شاعرانه‌ام را زیبا و درخشان بسازم.

هوش مصنوعی: چشمانت را باز کن و زیبایی‌ها را تماشا کن، تا ببینی من چه توانایی‌هایی دارم.

هوش مصنوعی: از تو در سایه‌ی هما، طوطی با دل خوش در انتظار شکر است.

هوش مصنوعی: من با بی‌دلیل و به طور بی‌مورد، جامعه را تحت تاثیر قرار می‌دهم، نه برای لذت بردن از شراب.

هوش مصنوعی: تو مانند بهاری و من چمنی هستم که در آن رویش می‌کند. اگر تو بخواهی، چه اشکالی دارد که سر و پایم را مشخص کنی و به من روح و جان بدهی؟

هوش مصنوعی: هر گوهری که از درون من به وجود می‌آید، شایسته و مناسب خزانه توست.

هوش مصنوعی: من به تو، از نوع دردسر و سردردی که در خود دارم، هر آنچه را که باید نشان دهم، به نمایش می‌گذارم.

هوش مصنوعی: با generosity تو، در روزهای گذشته همواره به این فکر می‌کردم که سرنوشت من چه برنامه‌ای برایم دارد.

هوش مصنوعی: کسی که به استقبال بهار می‌رود و در سایه‌ی زیبایی‌هایش از فصل سرد و بی‌روح دور می‌شود.

هوش مصنوعی: او گفت: اشکالی ندارد، من می‌توانم به مقام و منزلت تو کمی اضافه کنم.

هوش مصنوعی: به او گفتم که در جنگ با دشمن و دوست، چگونه می‌توانیم خود را به خوبی آماده کنیم و مانند پرچمی نیمه آماده درآییم.

هوش مصنوعی: نیمه شب، انسان‌های ناپیدا فرود می‌آیند و من در تمام وجودم، همه چیز را به آخر می‌رسانم.

هوش مصنوعی: باغبان بهشت تو را ستایش می‌کند و من نیز با نشاط و شتاب به سمت سحر می‌روم.