هوش مصنوعی: به خداوندی که فرمانش، پرده‌ عدم را از روی جهان کنار زد و حقیقت را نمایان ساخت.

هوش مصنوعی: باد ملایم و مهربان، در باغ رحمت، امید را به سخن آورد و دل‌ها را پر از امید کرد.

هوش مصنوعی: عقدهای جواهر و دل را رها کن تا گنج‌های درونی‌ات آزاد شوند.

هوش مصنوعی: هیبت و شکوه او به قدری است که عقل و اندیشه را خاموش می‌کند، اما رحمت و مهربانی‌اش به قدری گسترش دارد که ناتوانی و ضعف را از میان برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: صبح، با نور و روشنی خود، تازه و شاداب به زمین می‌تابد و در این زمان، چشمه‌ی عشق و محبت از آسمان می‌جوشد و بر دل‌ها می‌تابد.

هوش مصنوعی: کمر کوه را با جلوه‌ای زیبا تزئین کرد، مانند جواهری که از زنجیرها آزاد شده است.

هوش مصنوعی: نفس ناطقه را پرورش داد تا بتواند دروازه‌های بیان را بگشاید.

هوش مصنوعی: وقتی عطر محبت او در فضا پخش شد، احساسات درونم تحریک شد و مانند خون از دل به بیرون جاری شد.

هوش مصنوعی: پس از جستجوی محبت و زندگی، ناگهان سرنوشت تار و پود پیوند عشق و زندگی را گسست.

هوش مصنوعی: فراق و دوری شما هر لحظه زنجیری از اندوه بر دل من می‌گشاید.

هوش مصنوعی: من با صدای بلند فریاد می‌زنم که درد و رنج این دنیا باعث می‌شود اشک از چشمانم بریزد.

هوش مصنوعی: من با اندوه و ناله‌ای عمیق از این موضوع می‌گویم که درد و رنج من مانند گره‌ای است که دل را فشار می‌دهد و رها نمی‌شود.