هوش مصنوعی: جمشید، تو آن پادشاهی هستی که فرمان تو می‌تواند از سنگ سیاه، شتر صالح را به وجود آورد.

هوش مصنوعی: اگر باغ بهشتی از آب حکومت سیراب شود، به جای گل‌های تازه، شتر خار می‌آورد.

هوش مصنوعی: او به قدری قوی و نیرومند است که می‌تواند هر حرکتی را که دشمنان تو به طور هماهنگ انجام می‌دهند، از هم بپاشد و بی‌اثر کند.

هوش مصنوعی: در این بیت، بیان می‌شود که چرخ زندگی و روزگار به دور ما می‌گردد و مشابه شتری که در قطار (یا صف) در حرکت است، ممکن است ما نیز در مسیر خود و در زمان‌های مختلف، با مشکلات و چالش‌ها روبرو شویم، اما همچنان باید ادامه دهیم و به جلو برویم.

هوش مصنوعی: هر کسی که کینه‌ای از تو در دل داشته باشد، در نهایت با قدرت تو و با تیغ تبر تو، به زانو در خواهد آمد.

هوش مصنوعی: مانند شتری که با آرامش از رودخانه‌ای عبور می‌کند، ابر سبک‌پای حرکت می‌کند تا بعد از پیروزی تو را به جهان بشارت دهد.

هوش مصنوعی: تو همچون سلطانی هستی که هرکس در خانه‌اش با تلاش و اراده خود، به شکوه و عظمت می‌رسد.

هوش مصنوعی: در مقام خلافت، چه ارزشی دارد که دشمن، تحمل کند و با مهارت، خود را به جلو بکشد و دام را در دست گیرد؟

هوش مصنوعی: گاهی اوقات سرنوشت از نفس شتر کاسته می‌شود تا بار بزرگ تو را پشت سر بیاورد.

هوش مصنوعی: این چشم بدبین، به خاطر افکار منفی‌اش، از قد شتر، تصویر نادرستی را در نظر می‌آورد.

هوش مصنوعی: بر دوش فرشتۀ جبرئیل، چمدانی وجود دارد مانند شتر که هر کسی که به درگاه خدا سفر کند، آن را با خود می‌برد.

هوش مصنوعی: محل زندگی عیسی و مقام خضر مناسب است، جایی که شتربانی در آن روز به استراحت می‌پردازد.

هوش مصنوعی: هر کسی که با یاد تو و با بخشش تو، به فکر دو دنیا می‌افتد، به خاطر طعم خوش شتری با عطر غالیه، به آن دنیا می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر از شراب بزم تو یک جرعه بنوشم، مانند لباس بر دوش شتری می‌شوم که در حال راه رفتن به سمت خانه است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به کمال و مقام والای تو نرسیده‌ام، خود را در دنیای مادی نمی‌توانم ببینم، زیرا که قمر (ماه) از کوه‌ها نشأت می‌گیرد و در این راستا، من نیز باید به دستاوردهای بزرگ برسم.

هوش مصنوعی: هر کس که از غذا و فکر خوب بهره‌مند نباشد، در کارش بیشتر از آنکه سود ببرد، ضرر خواهد کرد.

هوش مصنوعی: کشتی زحمت و سختی است و در وصف طبیعی، به نظر می‌رسد اما وقتی با سختی‌های دیگر، مانند قدرت و شجاعت شیر در بیفتد، چگونه می‌توان آن را به دوش کشید و تحمل کرد؟

هوش مصنوعی: در میان میدان نبرد، شتر با پای خود به تو زیان می‌زند و از آنجا که بر او نیزه می‌زنند، سپر به دست می‌گیرد.

هوش مصنوعی: این لحظه‌ی پر از زندگی و نشاط است، هیچ‌کس نمی‌تواند بر شتری این‌قدر دلی پر درد را به دوش بکشد.

هوش مصنوعی: حسادت افراد پست و بی‌ارزش بسیار است، و یک شتر بیمار نمی‌تواند تنها از یک مگس کوچک آسیب ببیند.

هوش مصنوعی: از کسانی که نادانی را با خود حمل می‌کنند، انتظار کارهای بی‌فکرانه می‌رود؛ مانند این که شتر را به شمر ببرند.

هوش مصنوعی: کسی که عقلش درست کار نکند، مانند شتر نر است که در کارگاه شیشه‌سازی هیچ فایده‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: خرکه، با حالتی شاد و خندان، در هنگامی که دانایی علت دردهایش را می‌داند، به این فکر می‌کند که مانند شتری که گل و شکر را به همراه دارد، می‌تواند به کسی یا چیزی ارزش و زیبایی ببخشد.

هوش مصنوعی: ای آن کس که با یک لحظه فکر و اندیشه، می‌توانی به اندازه‌ی صد پرنده‌ی شترمرغ، سخن تازه و بی‌نظیری بگویی.

هوش مصنوعی: شاید از طبع و ویژگی‌های وجودی کسی که همه چیز را آرایش می‌دهد، چیزی نصیب شتر شود، که این نشان‌دهنده‌ی تنوع و ناپایداری بهره‌مندی‌ها در زندگی است.

هوش مصنوعی: یک موضوعی وجود دارد که به خوبی با وضعیت شتر تطابق دارد و من می‌خواهم درباره این موضوع داستانی را بازگو کنم.

هوش مصنوعی: در این فصل شتر، موهای خود را می‌ریزند و من نگرانم که شتر من به اشتباه موهایی را بازگرداند.

هوش مصنوعی: شاه در روز عید به دنبال قربانی است و در این بین شرط بندی می‌کند که این شتر و آن نفر را به او بیاورند.

هوش مصنوعی: دشمن همچون شتری که کور است، اگر به او امان بدهی، ممکن است از گلی که در پایش گیر کرده، برآید. این به این معناست که اگر به فردی که ناپسند است، فرصتی بدهی، ممکن است به مشکل و ضرر منجر شود.

هوش مصنوعی: من همچون کعبه‌ای از غزالان زیبا می‌آیم و لباس فاخر و زری را بر تن می‌کنم تا جان مرا فدای آن کند که نور و روشنی بیشتری به ارمغان آورد.