هوش مصنوعی: من نمی‌توانم دور از تو باشم، این دوری باعث نابودی من می‌شود، پس مرا تنها نگذار.

هوش مصنوعی: من چه اشتباهی کرده‌ام که تو از من دور شده‌ای؟ چه اقدامی کرده‌ام که این‌طور مرا ترک کرده‌ای و از من فاصله گرفته‌ای؟

هوش مصنوعی: امید من به آن گل زیبا است که از آن سرمست و شادابم. لطفاً زیبایی آن نیلوفر را از من مگیر.

هوش مصنوعی: در آرزوی تو، جانم به شدت رنج می‌کشد و حالا دیگر چه چیزی باقی مانده؟ آیا تو چیزی نمی‌گویی به این بدن خسته و بیمار؟

هوش مصنوعی: در عشق، امید من به روزهای خوب مانند آن است که نه وصل یار را می‌توانم داشته باشم و نه در دوری او می‌توانم صبوری کنم.

هوش مصنوعی: در آرزوی تو، دردی که در قلبم دارم مانع از پیدا کردن درمانی است، جز اینکه تو را ببینم.

هوش مصنوعی: آسمان با نگاهی پر از تغییر به من نگریست و با آن نظر، لعنتی که در حق من نوشته شده بود را نشان داد.

هوش مصنوعی: غم مانند یک طوق بر گردن انسان آویخته و او را می‌فشارد، پس جای تعجب نیست اگر من در حالیکه غمگینم، به موضوعاتی خوشایند و سرور می‌پردازم.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر اینکه نگران است، نمی‌گذارد کسی با تیر شادی به دل دیگران صدمه بزند.

هوش مصنوعی: کمال من ناشی از نقص و کمبودهای حال من است. این موضوع عجیب نیست، زیرا به سوی کمال، کمبودهایی وجود دارد.

هوش مصنوعی: من یک انسان زیان‌دیده هستم که به خاطر خشم و ناملایمات زندگی دچار شرمساری شده‌ام، درست مانند دیگر افرادی که تحت فشار و تسلط شرایط زندگی قرار دارند.

هوش مصنوعی: دل من برای تو تنگ شده و تو حتی از حال من هم نمی‌پرسی. چقدر بی‌اعتنا هستی و به خودت مغروری!

هوش مصنوعی: من همچون آتش هستم، حالم مانند طعم و مزه‌ای است که از درون من سرچشمه می‌گیرد و خورشید بر آن تأثیری نمی‌گذارد.

هوش مصنوعی: من چه سخن شگفتی دارم که مانند جان شیرین است، اما شیرینی آن باعث شده جهانی پر از شور و هیجان شود.