هوش مصنوعی: پسته‌ای که تو به آن می‌خندی، شیرینی‌اش را به نمایش می‌گذارد و سنبل‌هایی که تو می‌اندازی، بویی مانند عنبر منتشر می‌کنند.

هوش مصنوعی: زیبایی و فریبندگی تو چنان است که باعث می‌شود انسان از هر دو جهان گذشته و از خود برتر شود.

هوش مصنوعی: عشق تو به قدری جذاب است که شب گذشته، به خاطر زیبایی صورتم، طلا از چهره‌ام ریخته شد.

هوش مصنوعی: از زمان تاریکی چشم من، ای پروردگار، لعل تو را می‌زنم که چه جواهر با ارزشی بر زمین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: چهره و موهای تو تصویری زیبا و دلنواز را به وجود آورد که بر شب و ستاره‌ها عظمت و شکوه می‌بخشد.

هوش مصنوعی: شعله من از محبت تو بالا گرفت و دامنم را سوزاند، همان‌طور که آتش در دامن می‌افتد و می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: در آن زمان، حالتی شگرف و انسانی بی‌روح بر سر این دو غزل وجود داشت و آن دو غزل مانند برفی بر زمین افکنده شده بودند.