هوش مصنوعی: زیبایی چهره‌اش چشمانم را پر از اشک می‌کند، در حالی که عقل نمی‌داند او چه کار می‌کند.

هوش مصنوعی: چشمان او مانند آب، پر از زیبایی و احساسات است و وقتی به او نگاه می‌کنم، آن نگاه در من احساساتی مخلوط و غمگین ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: دست حسنش به قدری زیبا و چنان با ظرافت است که مانند گیسوی ماه، آن را از چرخ روزگار و مشکلات زندگی بیرون می‌آورد.

هوش مصنوعی: تمامی زیبایی‌ها و ویژگی‌های او، به مانند یک درس یا آموزه است. زمانه اکنون، فقط در حال ایجاد مشکلات و ناملایمات است.

هوش مصنوعی: هر که از ظلم و ستم غمگین شده، نشان از بی‌عدالتی و دردهایی است که در زندگی دیگران وجود دارد. این شخص هیچ‌گاه نمی‌تواند از این وضعیت غم‌انگیز رهایی یابد و همواره در رنج و عذاب خواهد بود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف حالتی می‌پردازد که عقل و اندیشه‌اش به حالت جنون و دیوانگی افتاده و به نوعی در بند و محدود شده است. او از خداوند کمک می‌خواهد و به نوعی اشاره می‌کند که چشمان او تحت تأثیر جادوی خاصی قرار گرفته‌اند و نمی‌توانند واقعیت را درست ببینند. نمایش این حالت نشان‌دهنده یأس و سردرگمی شاعر است.

هوش مصنوعی: ظلم، رنج و ناراحتی‌اش را به وضوح نشان می‌دهد و بگویید که وقتی لعل پنهان می‌شود، خون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: با اینکه دنیا با من نامهربانی می‌کند، اما این نامهربانی‌ها به نوعی به نظم و ترتیب زندگی‌ام کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: گفت طلا و نقره چه اهمیتی دارند، من به چهره‌ات و اشکی که بر گونه داری توجه می‌کنم. او می‌گوید که چهره‌ام مثل قارون می‌درخشد.

هوش مصنوعی: رفتار خوب و زیبای تو اثری ماندگار دارد، پس تا زمانی که می‌توانی به خواسته‌های من توجه کنی، بیشتر مراقب خودت باش.