هوش مصنوعی: هیچ چیز در زیبایی و جمال تو به پای قامت تو نمی‌رسد و همچنان که نگین زرخیزی در بهشت وجود ندارد، هیچ چیز دیگری هم در خور تو نیست.

هوش مصنوعی: چه کنم از درد جدایی بگویم و به که بگویم، که تنها یک زبان دارم و نمی‌توانم به خوبی از دل‌تنگی‌ام بگویم.

هوش مصنوعی: هر بار که زلف تو بر سر ما سایه می‌اندازد، هیچ شکنندگی و آسیبی به ما نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: با یاد تو و آن لحظات خاص، احساس می‌کنم که اگر نصیبی از محبت تو به من برسد، زندگی‌ام تغییر خواهد کرد. چشم به راه وصال تو هستم و امیدوارم که روزی این خواسته محقق شود.

هوش مصنوعی: هرگاه که تو به شوخی و طنز می‌پردازی، بدان که دل بیمار تو در جایی دیگر و در عمق وجودش قرار دارد. در واقع، دل همیشه در جایی است که جسم و تن نتوانند به آن برسند.

هوش مصنوعی: کسانی که از دل آتشین عشق تو در رنج و زحمت هستند، آن‌قدر در عذابند که از میان هزاران نفر، تنها یکی به آرامش و آسایش نمی‌تواند برسد.

هوش مصنوعی: بر روی لبخند تو غم و اندوهی وجود دارد، اما این درد و غم از آن جمع و مردم به من منتقل نمی‌شود.

هوش مصنوعی: خون من را بخور و بگو که تأثیر آن از من است. اما این تنها گفتار زبانی است که به عمل نمی‌رسد.