هوش مصنوعی: من آن خاکی هستم که وقتی زلفِ تو را تکان می‌دهی، در آتش عشق تو می‌سوزم. در عین حال، زیباییِ اندام تو، همچون آب در من می‌ماند.

هوش مصنوعی: مه در گرو خوبی، از تصویر بنایی که به زیبایی تو می‌درخشد، نخستین بار بر تو نور می‌تاباند.

هوش مصنوعی: دل و چشمان من به خاطر تو متفاوت عمل می‌کنند؛ چشمانم تو را می‌بینند و دل من از دیدن تو می‌گرید، اما دل قادر نیست آنچه را که می‌بیند تحمل کند.

هوش مصنوعی: وقتی چشمانت مرا می‌بیند، به من می‌گوید تا کنار نیایی وگرنه با ناز و غمزه‌ام تو را مجذوب و محصور می‌کنم.

هوش مصنوعی: این شعر به وضعیتی اشاره دارد که فردی با بی‌رحمی و ظلم دست به اقداماتی می‌زند و در این شرایط، از خداوند به عنوان یاری‌دهنده مظلومان کمک خواسته می‌شود. شاعر به نوعی می‌پرسد که در برابر این ظلم، چه کسی می‌تواند جلوی مظلومیت را بگیرد یا کمک کند.

هوش مصنوعی: من چطور می‌توانم دردی که دارم را پنهان کنم؟ هرکسی که به چهره‌ام نگاه کند، مانند آب به راحتی آن را درک می‌کند.

هوش مصنوعی: می‌گویند آن معشوق تو حال تو را نمی‌داند، اما من به خوبی می‌دانم که او با مهارتش در می‌ریزد و از حال تو آگاه است.