اثیر اخسیکتی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کس به عشق تو دستیارم نیست</p></div>
<div class="m2"><p>دل بهجر تو پایدارم نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من نگویم که دیده نیست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>هست بی روی تو نگارم نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>بیکی دل چه مایه رنج کشم</p></div>
<div class="m2"><p>ای دریغا که صد هزارم نیست</p></div></div>

دیوان اثیرالدین آخسیکتی به اهتمام رکن الدین همایون فرخ - اثیرالدین آخسیکتی - تصویر ۴۴۴

شمارهٔ ۱۸

کس به عشق تو دستیارم نیست
دل بهجر تو پایدارم نیست
من نگویم که دیده نیست مرا
هست بی روی تو نگارم نیست
بیکی دل چه مایه رنج کشم
ای دریغا که صد هزارم نیست

هوش مصنوعی: این شعر به تنهایی و غم عشق اشاره دارد. گوینده احساس می‌کند که هیچ‌کس در عشق او را یاری نمی‌کند و دلش تاب دوری معشوق را ندارد. او می‌گوید که در دوری معشوق، نه کسی او را می‌بیند و نه دلی را که برای او رنج می‌کشد، به اندازه کافی دردش را درک می‌کند. در نهایت، او به این نتیجه می‌رسد که از شدت عشق و غم، به اندازه‌ای رنج می‌کشد که نمی‌تواند توصیف کند، و ای کاش که برایش صد یا هزار دل وجود داشت.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در عشق تو همراه من نیست و دل من در فراق تو آرام و پایدار نیست.

کس به عشق تو دستیارم نیست

دل بهجر تو پایدارم نیست

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم که چشمانم چیزی نمی‌بینند، زیرا بدون حضور تو، زیبایی‌ای در زندگی‌ام وجود ندارد.

من نگویم که دیده نیست مرا

هست بی روی تو نگارم نیست

هوش مصنوعی: من از یک دل چه اندازه رنج می‌کشم، وای بر من که حتی صد هزار دل هم ندارم.

بیکی دل چه مایه رنج کشم

ای دریغا که صد هزارم نیست

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده