هوش مصنوعی: تا زمانی که منت و لطف تو بر من هست، نشسته‌ام و از این احساس ناز و محبت زمین و زمان برایم اهمیت ندارد.

هوش مصنوعی: من مانند نگین بر نعل، زینت خود را زیبا می‌کنم، زیرا داغ تو بر دل من می‌نشیند و مناسب است.

هوش مصنوعی: چشمم را با محبت تو می‌پوشانم، زیرا وقتی نام تو را می‌بینم، می‌کشم.

هوش مصنوعی: از آن رشته نوری که وجود دارد، خورشید برای تزیین آستینم به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: سهم تو، کلاهی کج بر سر دارد تا راهی برای بستن عمامه‌ام پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من از حمایت تو در برابر دیو حسد پناه می‌برم، پس چه سختی و دردی را تحمل می‌کنم؟

هوش مصنوعی: این سبو که از خاک ساخته شده، یعنی این جرعه نوش که از زمین آمده است، با افتخار می‌گوید که من از ظرفی با ارزش و خاص برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: من حسد تو را در دل خود جای می‌دهم و در مسیر تو انتظار می‌کشم.

هوش مصنوعی: هرگز کمان را نکش، زیرا من مانند یک تیر در انتظارم.

هوش مصنوعی: می‌گویم که شیرین مثل مرغی است، حقیقتاً گوهری بزرگ بر درخت دین من است.

هوش مصنوعی: چون میم من، دهانم بسته است. دندان نشان نده، مانند سین در سینه‌ام.

هوش مصنوعی: ای کسی که خواب را به آرامش می‌کشی، نذر کن و جلوه‌ای از عشق را به من هدیه بده تا به دور خود بچرخم و در این حال غرق شوم.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به حالتی اشاره دارد که انسان در مواجهه با زیبایی یا جذابیت کسی خاص دچار احساسات و افکار پیچیده‌ای می‌شود. در اینجا «نفاذ» به توانایی درک یا تاثیرگذاری اشاره دارد و این احساسات به گونه‌ای هستند که فرد اغلب نمی‌تواند خود را از آنها رها کند. در نهایت این حس باعث می‌شود که فرد در برابر آن زیبایی تحت تاثیر قرار بگیرد و خود را ناتوان و وابسته احساس کند.

هوش مصنوعی: نگذار در سال قحطی بر من ظلم شود، زیرا من مثل یوسف در مصر به کمک و نجات خواهم آمد.

هوش مصنوعی: در آغوش محبت و توجه من، مانند نوزادی هستی که از مادرش به دنیا آمده است.

هوش مصنوعی: در حرم دلنشین و دل‌انگیز سحر، من برای تو زیبایی و شکوه طاووس را انتخاب می‌کنم.

هوش مصنوعی: من هیچ وقت تن به کم‌همتی نمی‌دهم و از سفره‌ی کسانی که پایین‌تر از من هستند چیز نمی‌خورم.

هوش مصنوعی: من مانند زنبور عسل هستم که از دنیای خودم پرورش یافته‌ام و به جستجوی حقیقت و زیبایی معنوی می‌روم.

هوش مصنوعی: من به جاهای مشکوک و بی‌ارزش نرفتم، چون به حقیقت و یقین خود رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: برای اینکه به شکار شیر جهان تبدیل شوم، مقام و منزلت تو مخفیگاه من شده است.

هوش مصنوعی: بدون طعمه و شکار، هیچ آرامشی نخواهم داشت، چه بسا که من نه شیر هستم که در پوستینی بگذرانم.

هوش مصنوعی: هم ساقی جشن و شادی من است و هم دلیلی برای دشمنی و کینه‌ورزی من.

هوش مصنوعی: با می‌نوشی، به ستایش او می‌پردازم، اما این کارم به ظاهر زیبا و با زبان تند و نیش‌دار است، که نشان‌دهنده وضعیت من است.

هوش مصنوعی: متاسفانه، افرادی که باید درک و قدردانی بیشتری از محیط اطراف داشته باشند، به نوعی از لذت‌های زودگذر و سطحی روی آورده‌اند و ارزش‌های واقعی را نادیده می‌گیرند.

هوش مصنوعی: من به قدری از تو خوب سخن می‌گویم که حتی قدرت هم نتوانسته مرا از ویژگی‌های تو دور کند.

هوش مصنوعی: افتخار من فقط این نیست که بگویم شاعر خاص هستم، بلکه افتخاری بزرگ‌تر دارم که فخر دین و مذهبم نیز هستم.

هوش مصنوعی: من از درگاه تو ادعایی کردم، اما نگذار که پیشانی‌ام از خجالت عرق کند.