هوش مصنوعی: پیامبری بود بی‌سواد، همانند پیامبر که دانشش به صورت پنهان در درونش بود و دیگران از آن بی‌خبر بودند.

هوش مصنوعی: فرشتۀ وحی، پیام را از عرش قلب به عقل رسول منتقل کرد.

هوش مصنوعی: شمعی که نورش همراه دل است، از دوستانی است که با کسانی که در مسیر حقیقت هستند، پیوند دارد.

هوش مصنوعی: این شعر به معنای آن است که شخصی با فهم و روشن بینی بالا، به خاطر نام خود که به "نور" معروف است، به عنوان یک پیامبر شناخته شده و مشهور شده است.

هوش مصنوعی: سبک‌سیر کسی که مانند برق درخشان یمن است، به گونه‌ای که هیچ بادی نمی‌تواند با او هماهنگ شود.

هوش مصنوعی: وقتی صبح سرمی‌زند و درخشان می‌شود، حتی کسی هم نتوانسته بود دم بزند و همه جا پر شده بود از نور و زندگی.

هوش مصنوعی: به خاطر توانایی زیاد در دیدن، مانند صبحی روشنی که هیچ چیز از آن پنهان نیست، او نیز چشمی روشن و بینا دارد.

هوش مصنوعی: از شخص او که مانند جان و روح زنده است، پاکی و درخشانی ظاهر و باطنش آشکار است.

هوش مصنوعی: وقتی که شمعی از خود سخنی بیان کند، در حقیقت در درون او افکاری روشن و زیبا شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: شمع او را صدا کرد و گفت: ای روشنی و نور من، تو چقدر برای من آشنا هستی!

هوش مصنوعی: تو باید به سمت محبوب من بروی، زیرا باید کسی باشی که در غم‌های من شریک شود.

هوش مصنوعی: ای روشنی چشمان من، از چشمان مردم بهره‌مند شو.

هوش مصنوعی: بگو ای کسی که به من کمک می‌کنی، به خاطر بی‌وفایی‌ات از عشق تو آتش گرفته‌ام، آخر تو کجا هستی؟

هوش مصنوعی: اگر من از غم و درد رنج می‌برم، به تو آسیب نرسیده و دست و پای تو همچنان آزاد است.

هوش مصنوعی: از سوالات تو خجالت‌زده‌ام، زیرا نگفتی که آیا در حال حاضر مرده‌ام یا زنده‌ام.

هوش مصنوعی: تو به خاطر رهایی از بار غم و نگرانی آزاد هستی، اما من به خاطر وفاداری و تحمل سختی‌ها در بندگی باقی مانده‌ام.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه بگویم از غمم، وقتی که تمام وجودم چون کاهی در آتش سوخت و داغ دل بر سرم فرود آمد.

هوش مصنوعی: شکست آن نخل بلندی که داشتم، نشانه‌ای از فرود و کاهشی است که در سرکشی‌ها و لاقیدی‌هایم تجربه کردم.

هوش مصنوعی: از شدت اندوه، صورتم مانند لاله‌ای شده که به جای رنگ و شادابی، غبار و دود بر چهره‌اش نشسته است.

هوش مصنوعی: وقتی غم در وجود من شعله‌ور شد، تمام اشک‌هایم همچون جیوه از چشمانم سرازیر گشت.

هوش مصنوعی: اشک‌های من مانند گلاب از دامن گل پاک به زمین می‌ریزد و من از حال و روز خودم دچار ناراحتی و اندوه شده‌ام.

هوش مصنوعی: دلم از درون می‌سوزد و به همین خاطر قلبم مثل خاکستر تیره و سیاه شده است.

هوش مصنوعی: از خاکستر چیزی نو و روشن به وجود می‌آید، اما به دلیل آن خاکستر، آینه من بیشتر تاریک و کدر می‌شود.

هوش مصنوعی: شعله‌های شوقی که در دل دارم، نشان‌دهنده این است که به حدی از انتظار رسیده‌ام که جانم در خطر است.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به مبارزه بیایی، بلند شو و پیش قدم شو، وگرنه دیدار ما ممکن نخواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی آن کار انجام شد، شمع از نور درخواست کرد که سبک‌تر شود. ناگهان، نور از جای خود بلند شد و مانند برق درخشید.

هوش مصنوعی: در آغازِ بندگی و اظهار نیایش، ابتدا ستایش و مدح خداوند را بیان می‌کند و بعد از آن، درخواست و دعا را مطرح می‌سازد.

هوش مصنوعی: نور خورشید تو باید همچون درخششی باشد که زندگی را در دل‌ها زنده کند.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از صحبت تو دور شوم، زیرا وجود من به خاطر نعمت‌های توست.

هوش مصنوعی: به سوی آن شکار که فراری است، وقتی که دستور می‌دهی بروم، من با چشمانم به تو نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی با من صحبت کنی، همچون می که از شیشه در کاسه ریخته می‌شود، می‌توانم به چشمانت و سرم به طور مستقیم نگاه کنم.

هوش مصنوعی: باید از این فضای تاریک علم خارج شوی و مانند گل سرخ به جلو بروی.

هوش مصنوعی: چهره روحانی‌ات را به نمایش بگذار تا کارهای من از برکت وجود تو پیشرفت کند.

هوش مصنوعی: اگر پشتوانه‌ای از محبت و حمایت تو نباشد، موفقیت‌ها و دستاوردهای من چندان ارزشمند نخواهد بود.

هوش مصنوعی: از زیبایی تو پرده‌ را کنار بزن و با نور خود، راه رسیدن به مقصد را نشان بده.