هوش مصنوعی: آن دو نفر، چون داستان شمع را شنیدند، با آتش زبانه کشیدند و از نصیحتی که شنیدند، مجروح و آسیب‌دیده شدند.

هوش مصنوعی: به او گفته شد: ای درخت زیبا و خوش‌اندام! چرا کسی به خاطر افکار ناپخته و بی‌مقدار خود رنج می‌برد؟

هوش مصنوعی: با این عشقی که در دل داری، خیالی را بساز و پرورش بده که به جایگاهی که شایسته‌اش هستی، دست یابی.

هوش مصنوعی: تو در زیبایی مانند آفتاب درخشانی، ولی من مانند ذره‌ای کوچک در آتش عشق به تو می‌سوزم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی از پروانه جدا شوی، دیگر از غیرت سخن مگوی، که باد به یک دم تو را خواهد برد.

هوش مصنوعی: اگر چیزی در طوفان و تندباد گرفتار شده، رهایش کن تا باد آن را ببرد، چرا که آن چیز به خودی خود ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: برای اینکه دیگران را از غم و اندوه خود آگاه نکنی، نباید آه حسرتی از دل برکشی و در عوض، زیبایی و طراوت خود را مانند گلی که در باد پریشان می‌شود، فراموش کنی.

هوش مصنوعی: بر روی هر آدم ناشایستی لبخند نزن و زبان طعنه و سخن زشت دیگران را بر خود نچرخان.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که هر بار که از وجود محبوب کم می‌شود، اشک‌های نازک و زیبا از چشم می‌ریزد. در واقع، بیانگر غم و اندوه ناشی از دوری یا کاهش جاذبه محبوب است.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر عشق و دلتنگی‌ات آتش به جان خودت بزنی، این آتش فقط متوجه تو نیست و ما را هم خواهد سوزاند.

هوش مصنوعی: وقتی از گلبرگت عطر و زیبایی پخش می‌شود، نشانی از فراق و عشق سخت در دل را به همراه می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر پروانه نیز در آتش بمیرد، تو هم از شعله‌های وجود خود نمی‌توانی دور شوی.

هوش مصنوعی: اگر شکار کنی و او را با ضربه‌ای به زمین بیندازی، می‌توانی از کنارش بگذری و بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: چرا شاه آن شکار را بر زمین انداخت؟ آیا اشکالی دارد اگر با دام به آن دست پیدا کند؟

هوش مصنوعی: به جوانی‌ات توجه کن و از تجربیات پیران استفاده کن تا از خطاهای آن‌ها بپرهیزی و عمر خود را بیهوده هدر ندهی.