هوش مصنوعی: کسی نمی‌تواند تا ابد از درد دل رنج ببرد و دلش همیشه در آتش عشق بسوزد.

هوش مصنوعی: بدنی که به خاطر عشق رنج می‌کشد، حتی اگر از مرگ فرار کند، همچنان بیمار و ناتوان خواهد بود.

هوش مصنوعی: شمع سرانجام از غم معشوقش خاموش شد و آتش تب در رگ و پوستش افتاد.

هوش مصنوعی: وجود دلربایت مانند تب و دلتنگی به انسان عرق می‌اندازد، درست مانند گلی که از رویش عرق می‌چکد.

هوش مصنوعی: وقتی که از وجودش شعله‌ای بر خاست، به خاطر گلش آتش به او افتاد.

هوش مصنوعی: بدنش به خاطر شدت تب ذوب شده و از لبانش بخار خروج می‌کند.

هوش مصنوعی: از شدت تب، بدنش مانند سیمی داغ می‌شد و از شدت عشق، دلش به مانند آهنی که در آتش آب می‌شود، ذوب می‌گردید.

هوش مصنوعی: آن‌ماه گلچهر با زیبایی خیره‌کننده‌اش مانند برفی است که در گرمای آفتاب ذوب می‌شود.

هوش مصنوعی: از دل آتش به جای ناله و گریه، نور و روشنایی می‌جست؛ مانند ماه چهاردهم که همواره در حال کاهش و کم شدن است.

هوش مصنوعی: وقتی که بدن او به خاطر ناتوانی ضعیف شد، حالش به وضوح پیدا شد و مانند یک ناله، ارتباط جانش مشخص گشت.

هوش مصنوعی: از وجود آن ماه مانند لاله چیزی جز درد درونی و آتش اشک باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: شوق و عشق او چنان شدید است که حرارتش چهره‌اش را می‌سوزاند و گرمی پیشانی‌اش به اندازه‌ای است که حتی دستان دیگران را نیز می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: از شدت عشق و احساس، او به شدت دچار تب و تابی شده است و از سینه‌اش آهی مملو از آتش و درد بر می‌آید.

هوش مصنوعی: زبانش را باز کرد و با نارضایتی‌های زیادی شروع به گفتن داستانی از عمق دل‌تنگی‌اش کرد.

هوش مصنوعی: کینت ایفلک با من چه کرد، که تو را از من جدا کرد و یارم نیز از من دور شد.

هوش مصنوعی: آیا کمتر از این سوختگی را تحمل کرده‌ام، ای ظالم که اکنون بر درد و رنج من افزوده‌ای؟

هوش مصنوعی: بدنم در آتش عشق می‌سوزد و من با این حال در حال نوشیدن هستم، زیرا عمر طولانی من به این صورت به سرانجام نزدیک‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: مانند ماهی که در اوج زیبایی و کمال قرار دارد، وضعیت او دردسرهای خاص خود را دارد که در حقیقت نشانهٔ زوال و پایان است.

هوش مصنوعی: چراغ محبت تو باعث روشنی و دلگرمی است و نشانه‌ای از مهربانی در صبح و شب است.

هوش مصنوعی: اگر تو از خاک او را بلند کنی و به اوج آسمان‌ها برسانی، در پایان دوباره باید به همان خاک برگردانی.

هوش مصنوعی: ماه باریک مثل رشته‌ای است و دل قوی من از عشق تو به تپش درآمده است، به‌سان خودم.

هوش مصنوعی: وقتی که کار او به درستی انجام می‌شود، باید ناامیدی را از دل بیرون بکنیم.

هوش مصنوعی: کسی که به مهر و محبت تو قدردان باشد، چه معنایی دارد وقتی که همواره خود را برای تو می‌سازد و در عین حال به خود آسیب می‌زند؟

هوش مصنوعی: اگر کسی مثل تو با زیبایی‌اش به کسی نگاه کند، دل آن شخص می‌سوزد. پس خوب است که چراغی روشن کنی تا دیگران در آتش عشق نسوزند.

هوش مصنوعی: در شبی که هیچ‌کس همراهی ندارد و نمی‌توانی روز را به صبح برسانی، چون من زندگی می‌کنی.

هوش مصنوعی: هر کسی که از تو نوری بگیرد، وقتی ببیند که ستاره بختش خاموش شده است، ناراحت خواهد شد.

هوش مصنوعی: چنان که ناگهان و به سرعت، در دنیای علم شخصی به وجود آمد که به محض بسته شدن چشم‌ها، به هیچ و پوچی تبدیل شد.

هوش مصنوعی: اگر یک نفر مومن باشد و تو از پستی و مشکلات او را نجات دهی، این لطف به خاطر خود تو است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به اندازه من زیر فشار و سختی نشسته که بتواند از وجود تو روشنایی بگیرد.

هوش مصنوعی: چرا با وجود این‌که زندگی شیرین و دلپذیر است، باید خود را با ترس از مرگ نابود کنم؟

هوش مصنوعی: من مانند درختی هستم که نرم و انعطاف‌پذیر است، چرا مرا در قید و بند قرار دادی؟ چرا دوباره مرا در هم شکستی؟

هوش مصنوعی: هر چیزی که دور تو باشد، باید آزاد و بی قید و شرط باشد و هیچ چیز به اندازه تو محدودیتی نداشته باشد.

هوش مصنوعی: من همچون لاله‌ای، از درد این باغ آکنده‌ام، چرا که همه‌ی اهل دل از این باغ رفته و مرده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر دست‌یابی به خوشبختی خودم را می‌سوزانم و در عین حال با حسرت می‌روم که این نیز بخشی از زندگی‌ام است.

هوش مصنوعی: از شدت ضعفی که دارم، توانایی نفس کشیدن ندارم. اگر که بمیرم، کسی برای کمک به من وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به قدری در افکار و احساسات خود غرق شدم که انگار فقط می‌توانم چیزی از عمق وجودم بیرون بیاورم.

هوش مصنوعی: شما می‌خواهید که من به کسی که عاشقش هستم، نشان دهم که چقدر به او وابسته‌ام و احساسات عمیق‌تری نسبت به او دارم. اما با این حال، خودم از افشای این احساسات خجالت می‌کشم.

هوش مصنوعی: اجازه می‌دهی که به خاطر ظلم رقیب، تنها و غریب بمیرم؟

هوش مصنوعی: اگر به این شکل با من رفتار کنی، ای خدا، حتی در روزم هم حاضر نشوی.