هوش مصنوعی: اگر مانند شاهان و درخشندگی شمع به جایی بروی، در آنجا همواره محبوب و مورد توجه دیگران خواهی بود.

هوش مصنوعی: یک محل برای نگهداری خرها وجود دارد که به لامپ معروف است و در آنجا گاهی باد می‌وزد و مکانی برای استراحت خرها است.

هوش مصنوعی: چه جایگاهی که از آن، تعظیم و احترام به ارمغان می‌آید؛ لباسی از حریر و جوی سیمی دارد.

هوش مصنوعی: شکلی همچون درختی که از نقره ساخته شده است و مردم آن را به دست گرفته و به همراه خود می‌برند.

هوش مصنوعی: بدان که شمعی که به خاطر وزش باد روشن شده، به پروانه‌ای که به آن نزدیک می‌شود، نور می‌دهد.

هوش مصنوعی: یک روان‌شناسی ماهر به کمک فردی آمد و با برپایی سایه‌بان یا پناهگاهی برای او، وضعیتش را بهبود بخشید و او را در آغوش گرفت تا آرامش پیدا کند.

هوش مصنوعی: وقتی که او به آن خانه زیبا وارد شد، قدش مانند درخت سرو به بلندای ستون درآمد.

هوش مصنوعی: از چشم باد خواهد بود تا چهره‌اش مانند حوری‌ها دور از دسترس شود، در حالی که درون هودج نورانی قرار دارد.

هوش مصنوعی: چه جایی منزلی چون دیده روشن است، اما مانند کعبه، آن را لباس پوشانده‌اند.

هوش مصنوعی: شاید از دشمن ترس جان داشته باشد، اما بر اساس حکم «من دخل» در آنجا، امنیت و اطمینان دارد.

هوش مصنوعی: اگرچه با وزش باد می‌توانستی طوفانی به پا کنی، اما پروانه کم‌طاقتی و ناتوانی داشتی.

هوش مصنوعی: شگفت‌انگیز است که این شمع بدون پروانه‌اش هیچ‌گاه نتوانسته است به خانه‌اش راهی پیدا کند.

هوش مصنوعی: از دست باد، او تمام لنگرها را در آن فانوسی که مانند غنچه است، رها کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که پروانه از او ناامید شد، ناراحت و پریشان گرد او می‌چرخید و با حسرت می‌گفت.

هوش مصنوعی: اگر گل تازه‌ای بخواهد از غنچه بیرون بیاید، چرا گل من در غنچه‌ای دیگر باقی مانده است؟

هوش مصنوعی: امشب چه پوشی بر شمع ایفانوس بزنم که آتش تو در لباس من شعله‌ور شود، ای پروردگار!

هوش مصنوعی: عشق من به تو آنقدر زیاد است که از زیبایی تو دلم می‌سوزد و آتش درونم به دامن تو منتقل می‌شود.

هوش مصنوعی: ای آنکه دل تو سنگ است، از گریه‌ها و آه‌های من بترس و آن شمعی را که در محفل می‌درخشد، از دیدگان من پنهان نکن.

هوش مصنوعی: ای کاش تو هم مثل من به خاطر دیدن محبوب، دل‌تنگی را تجربه کنی. اگر چنین شود، دل تو نیز همانند دل من در آتش عشق بسوزد.