هوش مصنوعی: لطف و محبت دلبر به عاشق اگرچه پنهان و نهان باشد، باز هم زیبا و دلنشین‌تر است.

هوش مصنوعی: عشق خود را پنهان نکن، مانند شمعی که درخشان است و از حسادت دیگران می‌ترسد که آسیب ببیند.

هوش مصنوعی: حسودان در دل خود عذابی دارند، چرا که بدون دلیل به دیگران حسادت می‌کنند و کینه‌ورزی می‌کنند.

هوش مصنوعی: حسد مانند تیغی است که مانند نیش مار، بدون هیچ دلیلی به دیگران آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: حسد مانند آتشی است که وقتی شعله‌ور شود، همه چیز را می‌سوزاند؛ چه چیزهای خشک و چه چیزهای مرطوب.

هوش مصنوعی: اگر این آتش بر دل کسی بتابد، هیچ چیز نمی‌تواند آن را خاموش کند، جز اینکه با تیز خود، همچون آب بی‌درد به آن بپردازیم.

هوش مصنوعی: وقتی پروانه از سر شوق و محبت به شمع نزدیک می‌شود و در زیبایی و نور آن غرق می‌شود، از لطف و محبت شمع نیز سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: مار به خاطر حسادت به مفلسی که گنجی را پیدا کرده، به خود پیچید و در حالت نگران کننده‌ای قرار گرفت.

هوش مصنوعی: به قدری حسادت و دشمنی در دل او نسبت به آن دو نفر وجود داشت که به خاطر آن تصمیم به کشتن یکی و سوزاندن دیگری گرفت.

هوش مصنوعی: به خاطر غیرتی که داشت، تصمیم گرفت که از باغی که در آن گل‌های زیبا می‌روید، گل زرد بریزد.

هوش مصنوعی: شمع نورانی است که با روشنایی خود می‌تواند پروانه را فریب دهد و او را از رسیدن به خود دور کند.

هوش مصنوعی: هرچند او به دشمنی و حمله به سوی او رفت، اما نتوانست تاج زرینی را که بر سر دارد، از سرش بیندازد.

هوش مصنوعی: به جز این سمت، هیچ چیزی از زیبایی چهره‌اش نیست که به خاطرش به سمت ماه کلاهش گرفته شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که شمع سرش در اثر وزش باد به کجی درآمد، در وسط مجلس به زمین افتاد.

هوش مصنوعی: تاج سیاه مو ناگهان در باد پراکنده می‌شود، مانند تاج گل لاله که در نسیم می‌رقصند.

هوش مصنوعی: از دل مردم بخار غم او بلند شد، چون او روشنی وایتد نورانی مجلس بود.

هوش مصنوعی: وقتی که شخصیت لطیف و روحیه سالم او وجود نداشته باشد، از نازکی و ظرافتش نمی‌توان انتظار تحمل ندا را داشت.

هوش مصنوعی: از چشمان مردمی خوب خلق، نور و روشنی به سمت چپ و راست پخش شد و باعث شد که عینک یا نگاه تیزبین از جایش بلند شود.

هوش مصنوعی: هر کس که برای حل مشکلات به دنبال راهی بود، جز راز و تدبیر پنهان، چیزی نیافت.