هوش مصنوعی: شخصی با چهره‌ی خوشبخت و خوش آب و رنگ، که سرشار از نعمت و شادکامی است.

هوش مصنوعی: سعادت و خوشحالی به فردی کمک می‌کند که از سرنوشت خود رنجی نکشیده و به هدفی که می‌خواهد برسد.

هوش مصنوعی: زمانی که فردی از تاریکی خارج می‌شود و چراغی در دست دارد، خداوند از غیب و ناشناخته‌ها برای او روشنایی و راه را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که شمع در باغ روشن شد و نور آن فضا را پر کرد، پروانه‌ای از دور آن شعله را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: نگو که پروانه به خاطر مجنون در شور و شوقش دیوانه شده و از آتش عشق می‌سوزد.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به توصیف دو حالت انسانی می‌پردازد. اول به اشاره به کسانی که به صورت ظاهری و بیرونی خود را در مظلومیت و بیچارگی نشان می‌دهند، در حالی که در واقع درونشان پُر از محبت و صفا است. دوم اینکه این محبت و مهربانی، می‌تواند عواطف و احساسات دیگران را تحت تأثیر قرار دهد و باعث ایجاد درد و آسیب در دل‌ها شود. به بیان دیگر، ظاهر کسی ممکن است نشان‌دهنده‌ی ضعف باشد، اما باطن او می‌تواند مملو از عشق و انرژی مثبت باشد که بر روی دیگران تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: کسی که در زندگی سختی‌ها را تجربه کرده و زحمات زیادی کشیده، به محبت و دوستی رو می‌آورد و در عین حال، با مشکلات نیز روبه‌رو شده است.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که محبت و صداقت همچون صبح روشنی است که به وضوح قابل مشاهده است. همچنین، مانند شمعی که در تاریکی می‌سوزد و زبانش با دلش هماهنگ است، عشق واقعی نیز با تمام وجود ابراز می‌شود.

هوش مصنوعی: گویی به قدری ذلیل و ناتوان است که هیچ‌کس صدای او را هرگز نشنیده است.

هوش مصنوعی: مانند شمع که از سوختن خود ترسی ندارد، او نیز به همین خاطر به "پروانه" شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که پروانه آن نور را دید، از شوق او به شدت مست شده و با شوق و بی‌پروا از جایش برخاست.

هوش مصنوعی: او به قدری خوشحال و پرانرژی بود که فضایی شاداب و دلنشین را در مجلس به وجود آورد، به طوری که حتی یک فرد بی‌پول هم می‌تواند در تاریکی شب نور و امیدی پیدا کند.

هوش مصنوعی: مانند آتشی که به موسی نشان دادند، دل پروانه نیز به سمت آن آتش کشیده شد.

هوش مصنوعی: چهره آتشین تو در شب تار مثل این است که از زلف معشوقه‌ها، رویی مانند گل انار پیدا شود.

هوش مصنوعی: او گمان می‌کرد که الگوی نور و روشنی، نشانه‌ای از عشق و محبت است که از آسمان بر زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: او از جذبه و جذابیت چهره آن ماه غمناک به فرودگاه محبت کشیده شد.

هوش مصنوعی: پروانه گاهی زرد و بیمار می‌شود، ولی وقتی به سمت شمع می‌رود، مثل کهربا می‌درخشد و زیبایی‌اش را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: به سمتی که تابش خورشید است، تو یکی از گل‌های زیبا را درخشانی و زیبایی آن را به پروانه‌ای که در حال پرواز است، نشان دادی.

هوش مصنوعی: از او دور باش و به او نزدیک شو، زیرا که از دور، آتش در پنبه و آینه به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که به سمت شمع می‌روی، اگر همانند مجنونان باشی، دل و روحت قبل از بدنت حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: از شوق او، جانم در تلاش و کشمکش است، مانند شمعی که بر آتش می‌سوزد و به جلو می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی او را دید و آن شمعی را که در دست داشت، از شوق در دلش آتش و هیجان پیدا شد.

هوش مصنوعی: این شعله به قدری داغ و آتشین بود که از آن فاصله‌ای تا سوختن وجود نداشت.