هوش مصنوعی: ای ساقی، از آب تو زودتر بگذری، زیرا دل همه در انتظار است و جان هم از آن لذت می‌برد.

هوش مصنوعی: تن من مانند آتشگاهی است که می‌سوزد، اما چرا قلبم به خاطر سوختن ابروهایم آتش گرفت؟ چرا قلبم به خاطر این زخم‌ها می‌سوزد؟

هوش مصنوعی: اگر دل را از طلا بسازم، با نوشیدن شراب می‌توانم لشکر غم را شکست دهم.

هوش مصنوعی: دل پرنده‌وار به شوق تو پرواز می‌کند و به خاطر تو به سوی گل‌ها می‌رود.

هوش مصنوعی: نامه‌ای که بخشی از کل است، به کجا می‌برد؟ چند جویای خوشبختی مانند گل، این آرزو را دنبال می‌کنند.

هوش مصنوعی: نامه‌ای که برای جم آمده بود، مانند گل زیبا و دل‌نواز بود و بنابراین قاصد، نامه را با افتادگی و احترام برای خودش نیز خواند.

هوش مصنوعی: او گفت که از این نامه پر از اندوه داد، زیرا کسی در این داستان نمی‌تواند تصمیم‌گیری کند و قضاوت صحیحی انجام دهد.

هوش مصنوعی: اگر این حرف را باد بشنود، آیا غصه‌اش از ذهن کسی خواهد رفت؟

هوش مصنوعی: تیر انتقام بر بدن او چه کسی می‌زند، وقتی که همه به دنبال مرگ او هستند؟

هوش مصنوعی: اگر جواهر از جمیع موجودات به دست آید، آیا می‌توان از آتش، دریا به وجود آورد؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم از نتیجه کار کیوان (سیاره زحل) صحبت کنیم، سخنان متضاد و متناقضی به گوش می‌رسد که دل انسان را به تردید می‌اندازد.

هوش مصنوعی: در نسبت و خاستگاه خود اگرچه کم هستند، اما یاد و خاطره‌ ایشان برای من از همه جمعیت‌ها و گروه‌ها بیشتر است.

هوش مصنوعی: اگر او با سنگ مرمر نسبتی برقرار کند، حتی اگر همه چیز ناملایم و ناپخته باشد، این بار به او لطمه‌ای نخواهد زد.

هوش مصنوعی: همسر من چه زمانی خواهد شد؟ آن فردی که با نادانی‌اش مرا در این افکار غرق کرده است.

هوش مصنوعی: کیست که بیهوده بر سر من خون ریخته؟ صدها نفر از او به پرچم من پرچم زده‌اند.

هوش مصنوعی: اگرچه تو به شدت خواهان منی، اما حتی اگر تمام وجودت را به من بدهی و لحظه‌ای در کنارم باشی، باز هم نمی‌توانی به من نزدیک شوی.