هوش مصنوعی: ای ساقی، از گل‌های تازه باغم، نوازش کن خاطر این بلبل را که با درد و احساس غم به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: از شدت غم و اندوهی که دارم می‌سوزم، این آتش شب تا چند صبح دیگه مرا می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: از چهره خورشید پرده را کنار بزن و جلوه‌اش را به نمایش بگذار، همچنان که پرنده‌ای آزاد می‌تواند خود را نمایان کند.

هوش مصنوعی: موی دلربا و زیبا را باز کن، اگرچه دل در این بند گرفتار شده است، اما هنوز خوش است.

هوش مصنوعی: کسی که مانند او حاکم و ولایتی با اصل و نژاد خوب داشته باشد، بسیار نیکو و با افتخار است.

هوش مصنوعی: همسر درخت سرو، همانند گلی تازه‌روییده است و بر روی گل او، سنبلی نو شکفته شده است.

هوش مصنوعی: راز و زیبایی او از جنس شراب و شیرینی‌های دلنشین است و حافظ به خوبی نگهدار این زیبایی و جذابیت است.

هوش مصنوعی: او به دنبال کسی است که به خاطر غمش دلش خسته و رنجور شده و جانش را از درد عشقش به تنگ آمده است.

هوش مصنوعی: عاشق ناامید با لب هایش طعمی شیرین و خوشایند را با گل قند ترکیب کرد.

هوش مصنوعی: لشکری که به سوی رومیان هندی حمله‌ور شده، او هم به وسیله‌ی آن رومیان بسته شده است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف لحظه‌ای از عشق و دلدادگی می‌پردازد. او با تصویرسازی از تیر و کمان، اشاره به احساسات عمیق و پرشور دارد. تیرهایی که به سمت معشوق پرتاب می‌شوند، نمادی از عشق و اشتیاقی هستند که به قلب عاشق وارد می‌شوند و بر او تأثیر عمیق می‌گذارند. این تصویر به خوبی حس و حال عاشقانه را منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: ماهی جان، مانند زره‌ای محافظتی برای آن پیکر است و تیر او روح را به خود متصل می‌سازد.

هوش مصنوعی: جم با مقام و عنوانش از جمجمه‌اش بیشتر است و هم‌چنین یوسف با عظمت و شهرتش از چاه بیرون آمده است.

هوش مصنوعی: گلرخ و دلاوری در کنار یکدیگر جمع شده‌اند و قامتشان به گونه‌ای خم شده که گویی به هم نزدیک‌تر می‌شوند.

هوش مصنوعی: وارث، دانای تمام خوبی‌هاست و از جانب ملک، به او اشتیاقی برای حکومت و رهبری وجود دارد.