اهلی شیرازی » ساقینامهٔ رباعی » شمارهٔ ۹۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای ساقی جان و سرو آزاد کسی</p></div>
<div class="m2"><p>چونست که هرگز نکنی یاد کسی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دست که به دامن تو ای سرو رسد؟</p></div>
<div class="m2"><p>هم برسد که می‌دهد داد کسی؟</p></div></div>

کلیات اشعار مولانا اهلی شیرازی به اهتمام و تصحیح حامد ربانی ۱۳۴۴ - تصویر ۳۸

شمارهٔ ۹۸

ای ساقی جان و سرو آزاد کسی
چونست که هرگز نکنی یاد کسی
دست که به دامن تو ای سرو رسد
هم برسد که می دهد داد کسی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به ساقی و محبوبش اشاره می‌کند و می‌گوید که کسی که همیشه به یاد دیگران نیست، چطور می‌تواند به یاد کسی باشد. او همچنین به اهمیت نیکوکاری و بخشش اشاره می‌کند و می‌گوید که هر دستی که به دامن محبوب می‌رسد، در واقع دستی است که به دیگران کمک می‌کند.

شمارهٔ ۹۶

شمارهٔ ۹۷

هوش مصنوعی: ای ساقی! جان و زیبایی و آزادی همچون تو کیست که هرگز به یاد کسی نمی‌افتد؟

ای ساقی جان و سرو آزاد کسی

چونست که هرگز نکنی یاد کسی

هوش مصنوعی: این سخن به زیبایی نشان می‌دهد که وقتی کسی به دامن تو نزدیک می‌شود، آیا واقعا کسی هم هست که کمک و یا وعده‌ای به او بدهد؟ به نوعی سوال می‌کند که آیا در این نزدیکی کسی هست که قادر به یاری رساندن باشد؟

دست که به دامن تو ای سرو رسد؟

هم برسد که می‌دهد داد کسی؟

شمارهٔ ۹۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده