اهلی شیرازی » ساقینامهٔ رباعی » شمارهٔ ۹۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ساقی هم زخم طعنه شد مستی من</p></div>
<div class="m2"><p>در خاک فرو رفت دل از پستی من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خواهم که چنان گم شوم از ملک وجود</p></div>
<div class="m2"><p>کز هر دو جهان محو شود هستی من</p></div></div>

شمارهٔ ۹۳

ساقی هم زخم طعنه شد مستی من
در خاک فرو رفت دل از پستی من
خواهم که چنان گم شوم از ملک وجود
کز هر دو جهان محو شود هستی من

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد و زخم ناشی از طعنه‌ها و ناملایمات سخن می‌گوید که موجب مستی او شده است. او احساس می‌کند دلش به خاطر پستی‌هایی که تجربه کرده است، در خاک فرو رفته است. همچنین آرزو دارد که به قدری در خود گم شود که از وجود خود و همین‌طور از هر دو جهان محو گردد.

شمارهٔ ۹۱

شمارهٔ ۹۲

هوش مصنوعی: ای ساقی، حتی تو هم به من طعنه زدی و مستی‌ام به زمین افتاد. دل من از ذلت و پستی‌ام در عذاب است.

ساقی هم زخم طعنه شد مستی من

در خاک فرو رفت دل از پستی من

هوش مصنوعی: می‌خواهم به‌قدری در عالم وجود ناپدید شوم که هویت و وجودم از هر دو جهان کاملاً محو گردد.

خواهم که چنان گم شوم از ملک وجود

کز هر دو جهان محو شود هستی من

شمارهٔ ۹۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده