اهلی شیرازی » ساقینامهٔ رباعی » شمارهٔ ۸۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ساقی تو مرا سوخته یی من چکنم</p></div>
<div class="m2"><p>با شعله من سوخته خرمن چکنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مستم تو کنی گر برسوایی هم</p></div>
<div class="m2"><p>بازم تو نهی سبو بگردن چکنم</p></div></div>

شمارهٔ ۸۳

ساقی تو مرا سوخته یی من چکنم
با شعله من سوخته خرمن چکنم
مستم تو کنی گر برسوایی هم
بازم تو نهی سبو بگردن چکنم

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به حس سوختگی و درد درونی خود اشاره می‌کند که ناشی از عشق و جذبه‌ای عمیق است. با وجود سوختن در آتش عشق، همچنان تصور می‌کند که اگر معشوقش او را مست کند، حتی اگر در حالتی ناامید باشد، باز هم عاشقانه به او نزدیک می‌شود و در پی وصالش خواهد بود.

شمارهٔ ۸۱

شمارهٔ ۸۲

هوش مصنوعی: خودت باعث سوختن من شده‌ای و حالا من نمی‌دانم چه کار باید بکنم. با این آتش درونم، نمی‌توانم به زندگی ادامه دهم و احساس می‌کنم همه چیزم از بین رفته است.

ساقی تو مرا سوخته یی من چکنم

با شعله من سوخته خرمن چکنم

هوش مصنوعی: اگر مرا در حالت مستی هم به ذلت و بیچارگی بکشی، باز هم تو را بر خودم ترجیح می‌دهم و خود را در زنجیر عشق تو می‌گذارم.

مستم تو کنی گر برسوایی هم

بازم تو نهی سبو بگردن چکنم

شمارهٔ ۸۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده