اهلی شیرازی » ساقینامهٔ رباعی » شمارهٔ ۷۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ساقی قدحی که من ببستان نروم</p></div>
<div class="m2"><p>بی روی تو در روضه رضوان نروم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا سر بودم قدم در این راه نهم</p></div>
<div class="m2"><p>تا جان بودم ز کوی جانان نروم</p></div></div>

شمارهٔ ۷۹

ساقی قدحی که من ببستان نروم
بی روی تو در روضه رضوان نروم
تا سر بودم قدم در این راه نهم
تا جان بودم ز کوی جانان نروم

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حس شوق و اشتیاق گوینده به وصال و دیدار محبوب است. او می‌گوید که هرگز به بهشت و زیبایی‌های آن نخواهد رفت، مگر اینکه محبوبش در آن‌جا باشد. تا زمانی که زنده است، فقط به عشق جانان خود ادامه می‌دهد و از او جدا نخواهد شد.

شمارهٔ ۷۷

شمارهٔ ۷۸

هوش مصنوعی: ای ساقی، اگر قدحی به من بدهی، بدون اینکه چهره‌ات در کنارم باشد، من هیچ‌گاه به بهشت رضوان نخواهم رفت.

ساقی قدحی که من ببستان نروم

بی روی تو در روضه رضوان نروم

هوش مصنوعی: تا زمانی که زنده‌ام، در این مسیر حرکت می‌کنم و هرگز از محبوبم فاصله نمی‌گیرم.

تا سر بودم قدم در این راه نهم

تا جان بودم ز کوی جانان نروم

شمارهٔ ۷۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده