اهلی شیرازی » ساقینامهٔ رباعی » شمارهٔ ۷۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ساقی قدحی که دل بدریا فکنم</p></div>
<div class="m2"><p>چشمی سوی آن نرگس شهلا فکنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ما را سر و تن گر نشود خاک رهت</p></div>
<div class="m2"><p>سر پیش سگان و تن بصحرا فکنم</p></div></div>

کلیات اشعار مولانا اهلی شیرازی به اهتمام و تصحیح حامد ربانی ۱۳۴۴ - تصویر ۷۴۹

شمارهٔ ۷۶

ساقی قدحی که دل بدریا فکنم
چشمی سوی آن نرگس شهلا فکنم
ما را سر و تن گر نشود خاک رهت
سر پیش سگان و تن بصحرا فکنم

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از ساقی می‌خواهد که جامی سرشار از عشق و حال به او بدهد تا با آن دلش را به دریا بسپارد. او همچنین به زیبایی چشم‌های نرگس‌گونه‌اش اشاره می‌کند و می‌گوید اگر او نتواند از عشق معشوقه‌اش بهره‌مند شود، هرچند که سر و تنش خاک راهش شود، سرش را به احترام سگ‌ها فرود می‌آورد و جانش را در صحرا رها می‌کند. شاعر در اینجا احساسات عمیق و فدای عشق را بیان می‌کند.

شمارهٔ ۷۴

شمارهٔ ۷۵

هوش مصنوعی: به ساقی بگو یک جام به دستم بده تا بتوانم دل را به دریا بیفکنم و نگاهی به آن چشم‌های زیبا و جذاب بیاندازم.

ساقی قدحی که دل بدریا فکنم

چشمی سوی آن نرگس شهلا فکنم

هوش مصنوعی: اگر سر و تن ما به خاک پای تو بیفتد، سرم را به سوی سگان می‌زنم و بدنم را به صحرا می‌اندازم.

ما را سر و تن گر نشود خاک رهت

سر پیش سگان و تن بصحرا فکنم

شمارهٔ ۷۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده