اهلی شیرازی » ساقینامهٔ رباعی » شمارهٔ ۶۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ساقی قدحی ده بمن سوخته حال</p></div>
<div class="m2"><p>وز من بنشان بآب می گرد ملال</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر برق وصال خرمن جمله بسوخت</p></div>
<div class="m2"><p>من سوخته ام به حسرت برق وصال</p></div></div>

شمارهٔ ۶۸

ساقی قدحی ده بمن سوخته حال
وز من بنشان بآب می گرد ملال
گر برق وصال خرمن جمله بسوخت
من سوخته ام به حسرت برق وصال

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف دلتنگی و حسرت عاشقانه می‌پردازد. شاعر از ساقی می‌خواهد که جامی به او بدهد تا از حال سوخته‌اش کاسته شود. او احساس می‌کند که با وجود آتش و غم از دست دادن عشق، هنوز در حسرت وصال محبوبش می‌سوزد. در واقع، شاعر به قدرت و تأثیر عشق و وصال بر روح و قلب خود اشاره می‌کند.

شمارهٔ ۶۶

شمارهٔ ۶۷

هوش مصنوعی: ای ساقی، یک جام به من بده که حال و روزم خراب است و از من غم و اندوه را با آب می‌زدای.

ساقی قدحی ده بمن سوخته حال

وز من بنشان بآب می گرد ملال

هوش مصنوعی: اگر روشنایی وصال (دیدار) همه را بسوزاند، من به خاطر حسرتِ آن روشنایی سوخته‌ام.

گر برق وصال خرمن جمله بسوخت

من سوخته ام به حسرت برق وصال

شمارهٔ ۶۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده