اهلی شیرازی » ساقینامهٔ رباعی » شمارهٔ ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ساقی قدحی که سوز داغم نرود</p></div>
<div class="m2"><p>تا روغن باده در چراغم نرود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بویی که چو غنچه در دماغم ز می است</p></div>
<div class="m2"><p>مغزم بشکافی ز دماغم نرود</p></div></div>

شمارهٔ ۴۲

ساقی قدحی که سوز داغم نرود
تا روغن باده در چراغم نرود
بویی که چو غنچه در دماغم ز می است
مغزم بشکافی ز دماغم نرود

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از ساقی می‌خواهد که قدحی (کاسی) به او بدهد تا حسی که داغی و سوزی در او ایجاد کرده، فروکش کند. او تأکید می‌کند که تا وقتی روغن باده در چراغش باقی است، همین احساس را خواهد داشت. همچنین اشاره می‌کند که بوی شراب مانند بویی خوش از غنچه در ذهنش نشسته و این حس او را شگفت‌زده کرده و نمی‌تواند از آن رهایی یابد.

شمارهٔ ۴۰

شمارهٔ ۴۱

هوش مصنوعی: ای ساقی، این جام را به من بده تا درد و رنج درونم فروکش کند، تا زمانی که روغن باده در چراغم تمام نشود.

ساقی قدحی که سوز داغم نرود

تا روغن باده در چراغم نرود

هوش مصنوعی: بوی خوشی که مانند عطر غنچه در بینی‌ام حس می‌شود، آن‌قدر در من تاثیر می‌گذارد که گویی مغزم را شکافته و از بین می‌رود.

بویی که چو غنچه در دماغم ز می است

مغزم بشکافی ز دماغم نرود

شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده