اهلی شیرازی » ساقینامهٔ رباعی » شمارهٔ ۳۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ساقی می کهنه یار دیرین منست</p></div>
<div class="m2"><p>بی دختر رز عیش نه آیین منست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گو حوریم مده که دل میطلبد « کذا »</p></div>
<div class="m2"><p>همشیره رز که جان شیرین منست</p></div></div>

شمارهٔ ۳۳

ساقی می کهنه یار دیرین منست
بی دختر رز عیش نه آیین منست
گو حوریم مده که دل میطلبد  کذا 
همشیره رز که جان شیرین منست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به ساقی کهنه و دوست دیرینه‌اش اشاره می‌کند و می‌گوید بدون دختر رز، زندگی‌اش لذت‌بخش نخواهد بود. او از ساقی می‌خواهد که او را به حوری‌ها نرساند، زیرا دلش تنها خواهان همشیره‌ی رز است که جانش را شیرین می‌کند.

شمارهٔ ۳۱

شمارهٔ ۳۲

هوش مصنوعی: ساقی، نوشیدنی قدیمی‌ام، دوست دیرینه‌ام است و بدون زیبایی مثل گل، لحظه‌های شاد زندگی‌ام معنا ندارد.

ساقی می کهنه یار دیرین منست

بی دختر رز عیش نه آیین منست

هوش مصنوعی: بگو حوریان را به من ندهید، چون دل من چیز دیگری می‌خواهد. همانی که گلی است و جان من را زنده نگه می‌دارد.

گو حوریم مده که دل میطلبد « کذا »

همشیره رز که جان شیرین منست

شمارهٔ ۳۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده