اهلی شیرازی » ساقینامهٔ رباعی » شمارهٔ ۲۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ساقی ز میی که لعلت او را ساقیست</p></div>
<div class="m2"><p>دل برنکنم تا دمی از من باقیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مشتاقم، از آن بدیدنت گستاخم</p></div>
<div class="m2"><p>گستاخی من ز غایت مشتاقیست</p></div></div>

کلیات اشعار مولانا اهلی شیرازی به اهتمام و تصحیح حامد ربانی ۱۳۴۴ - تصویر ۷۴۱

شمارهٔ ۲۲

ساقی ز میی که لعلت او را ساقیست
دل برنکنم تا دمی از من باقیست
مشتاقم از آن بدیدنت گستاخم
گستاخی من ز غایت مشتاقیست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از ساقی می‌خواهد که به او شرابی بدهد که رنگش شبیه لعل است. او تصمیم ندارد تا زمانی که زنده است، دل از عشق محبوبش بکند. او با ابراز اشتیاق به دیدن محبوبش، به صراحت می‌گوید که از شوق و علاقه‌اش بی‌پروا و گستاخ شده است.

شمارهٔ ۲۰

شمارهٔ ۲۱

هوش مصنوعی: ای ساقی، به خاطر زیبایی و رنگ لبت، دل از خودم نمی‌کشم تا زمانی که هنوز کمی از من باقی مانده است.

ساقی ز میی که لعلت او را ساقیست

دل برنکنم تا دمی از من باقیست

هوش مصنوعی: دلم خیلی برای دیدنت تنگ است و به خاطر همین اشتیاق زیاد، بی پروا و جسور شده‌ام.

مشتاقم، از آن بدیدنت گستاخم

گستاخی من ز غایت مشتاقیست

شمارهٔ ۲۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده