هوش مصنوعی: او به شدت از بلایایی که به او رسیده، نالان است و از سرنوشت نامساعد خود شکایت می‌کند. این بلایا مانند توفانی غافل‌گیر کننده او را در بر گرفته و درد و رنج زیادی به او تحمیل کرده است.

هوش مصنوعی: باد مرگ، درخت صنوبر را به زمین زده و باعث ناراحتی و آسیب به خاک شده و صد هزار دل بی‌نوا را غمگین کرده است.

هوش مصنوعی: گنجی که زیر پای انسان است و او آن را نادیده می‌گیرد، چگونه می‌تواند به مقام و جایگاهی بالاتر از عرش برسد، در حالی‌که خودش به زندگی در خاک و زمین رضایت داده است؟

هوش مصنوعی: پروانه‌وار، با شوق و زندگی، به دور آن شمعی که نماد عشق یا هدفی بزرگ است، می‌چرخد و وجود خود را، حتی اگر به خطر بیفتد، برای رسیدن به آن قرار می‌دهد. هرچند که جانش به خاطر این عشق و اشتیاق سوخته و آسیب‌دیده است.

هوش مصنوعی: در نهایت، زمانی که سرنوشت به ما نزدیک می‌شود، چنان که شعله‌ی چراغ و نور شمع به پایان می‌رسد، این زیبایی که ما را از خطرات دور می‌کرد، نیز از میان خواهد رفت.

هوش مصنوعی: این یادگار از کسی است که دارای کرامت و فضیلت است و خداوند او را در دو جهان محترم و بزرگوار قرار داده است.

هوش مصنوعی: نظام ملت و دین پیامبر احمد را کسی به خوبی برقرار کرد که نام خلیفه غیر عرب را به‌خوبی مطرح ساخت.

هوش مصنوعی: اگر نظام دین به پیروزی برسد، پس چه بر سر اسلام می‌آید و جان جهان و بهترین روزها چه می‌شود؟

هوش مصنوعی: قوانین دینی و قوانین اجتماعی از هم جدا نیستند و باید در کنار هم وجود داشته باشند. باید به دنبال منابع نورانی و درست برای هدایت و رشد روحی باشیم و از اشتباهات و گمراهی‌ها دوری کنیم.

هوش مصنوعی: اگر فرض کنیم که آسمان در برابر او به عظمت و بزرگی خود خیمه می‌زند، پس آن شکوه و جلال و آن ابزار و وسایل کجا هستند؟

هوش مصنوعی: اگر خورشید بر تخت سلطنت نشسته بود، آن عظمت و مقام و اعتبار کجا می‌رفت؟

هوش مصنوعی: روز و شب در قیامت، مانند عزایی ویران‌کننده به نظر می‌رسد، زیرا اگر روز قیامت (حشر) وجود نداشته باشد، دیگر نوری از خورشید و ماه نخواهیم دید.

هوش مصنوعی: آفتاب که روزی با گرمای خود همه چیز را روشن می‌کرد، حالا سرد و بی‌روح شده است و دیگر از آن نشاط صبحگاهی خبری نیست.

هوش مصنوعی: دنیا به خاطر مشکلاتش به من فرصت نمی‌دهد که آهی بکشم، و حالا حتی اگر فرصتی هم برای آه زدن داشتم، تاب و تحمل آن را ندارم.

هوش مصنوعی: دوستی را ادعا می‌کنیم، اما وقتی به زندگی مشترک می‌رسیم، نشانه‌ای از عشق و محبت واقعی وجود ندارد. در این میان، از قوانین و نشانه‌های واقعی دوستی بهره‌ای نمی‌بریم.

هوش مصنوعی: هیچ زمانه‌ای نتوانسته در زمین گنجی به اندازه این پیدا کند و هیچ آسمانی هم به این صورت پیروزی نداشته است.

هوش مصنوعی: آن دارویی که برای درمان زخم‌های عمیق و خطرناک به کار می‌رفت، در واقع آب حیات بود. اما چرا این داروی ارزشمند زیر خاک و پنهان مانده است؟

هوش مصنوعی: این جوهری ارزشمند و نازک، در این دنیای غم‌انگیز و خاکی وارد شد و با روحی پاک و معصوم آمد و در نهایت با چشمی پاک و بی‌خبر از غم‌ها رفت.

هوش مصنوعی: چشم‌های نرگس مانند لاله‌ها به خاطر داغ و غم او، از شدت ناراحتی به حدی گریسته‌اند که خون دل‌شان به زمین ریخته و به چاله‌ای فرو رفته‌اند.

هوش مصنوعی: این جهان چه دردناکی است که در باغش، هر گلی که می‌روید، روزی از ستم او، دلشکسته و نابود می‌شود.

هوش مصنوعی: هر گلی که در این باغ به زیبایی خضاب شده، در نهایت به سرنوشت برگ‌های تاک دچار می‌شود و همچون آن‌ها به باد حوادث می‌افتد.

هوش مصنوعی: در این مراسم سوگواری، صدای غم و ناله دوستان به قدری رسا بود که حتی اگر دشمن هم به اینجا می‌رسید، از اندوهی که در فضا حاکم بود، ناراحت می‌شد و می‌رفت.

هوش مصنوعی: به تفکر فرو رو که لذت و خوشی زندگی، وقتی به اوج می‌رسد، مانند آبی است که باعث حیات می‌شود، در حالی که زهر مرگ‌بار در حال تخلیه و دوری از ماست.

هوش مصنوعی: همیشه دست مرگ با کاسه‌ای از سم آماده است و این سم به هر که باشد، می‌رسد.

هوش مصنوعی: وقتی که یاد دوست از دل غمگین می‌رود، اگر از چشم دور شود، آیا او از یاد نیز می‌رود؟

هوش مصنوعی: زمانی که او رفت، تنها آه و ناله به همراه داریم و بی‌دوست، جان ما در خطر است و همه چیز در حال نابودی است.

هوش مصنوعی: او به خواب رفت و فتنه‌ای بوجود آمد. در این زمان، کار به جایی رسیده که تنها با ناله و فریاد می‌توان حال و روز را توصیف کرد.

هوش مصنوعی: سر را بالا آور، ای چشمه زندگی، از زیر خاک بیرون بیا و ببین که در سایه مرگ چه ظلم و ناراحتی در حال وقوع است.

هوش مصنوعی: جمعیتی در دوزخ غم گرفتارند و در حال رنج و عذابند، اما او در بهشت به آرامی و رهایی می‌گذرد.

هوش مصنوعی: ای سیل اشک، چرا به سرعت می‌روی؟ آرام‌تر برو؛ چون خانه به طور کلی در حال ویران شدن است.

هوش مصنوعی: زندگی از ابتدای شکل‌گیری به وجود آمده و از حالت عدم به وجود پیوسته است و سپس دوباره از وجود به عدم بازمی‌گردد.

هوش مصنوعی: زندگی مانند نوشی شیرین است، اما در نهایت همه ما به سمت مرگ پیش می‌رویم. هر کسی که به دنیا می‌آید، در واقع برای مرگ آماده می‌شود.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که در زندگی، همه ما با تقدیر و سرنوشت مواجه هستیم، و این سرنوشت برای همه افراد، اعم از خوب و بد، یکسان است. بنابراین، نباید از مرگ ترسید، زیرا این جزئی از طبیعت و سرنوشت همه ماست.

هوش مصنوعی: از مرگ گریزی نیست، هر جا که بروی، چه به کعبه بروی و چه به کلیسا، باز هم با حقیقت مرگ روبه‌رو خواهی شد.

هوش مصنوعی: اگر از دنیای فانی بگذری، متوجه می‌شوی که این گلزار پر از لاله، سرشار از زیبایی‌ست، اما در واقع، سرشار از درد و خون عزیزانی‌ست که در آنجا زندگی کرده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر کسی به مقام و ثروت سلیمان دست پیدا کند، چه فایده‌ای دارد وقتی که در نهایت، تخت و تاجش را زمین گذاشته و به خاک و خشت می‌رسد؟

هوش مصنوعی: کجاست آن بزرگمرد پیروزی اسلام صاعدی که با مهربانی و لطفش در دل همه محبت و دوستی را می‌کارد؟

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که دلش از باغ دنیا خسته شده بود، تصمیم گرفت به بهشت برود و دنیای imperfect را ترک کند.

هوش مصنوعی: روح او مانند پرنده‌ای از بهشت است و زمان وداعش را از آن پرنده بهشتی درخواست کن.

هوش مصنوعی: همیشه دل ما از پیروزی حق و شادی اسلام خرم باشد و عمر معین دین محمد (ص) طولانی و پر برکت باد.