اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر نیست کلید بخت در پنجه ما</p></div>
<div class="m2"><p>وان گل نشود بپرسشی رنجه ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خوش باش که آخر از پس پرده غیب</p></div>
<div class="m2"><p>صبحی بدمد که بشکفد غنچه ما</p></div></div>

شمارهٔ ۸

گر نیست کلید بخت در پنجه ما
وان گل نشود بپرسشی رنجه ما
خوش باش که آخر از پس پرده غیب
صبحی بدمد که بشکفد غنچه ما

هوش مصنوعی: این اشعار به مفهومی از سرنوشت و خوشبختی اشاره دارند. شاعر می‌گوید اگر ما کلید سرنوشت را در اختیار نداریم و گلی هم در نتیجه تلاش ما نروید، باز هم باید خوشحال باشیم. زیرا شاید روزی از پس پرده غیب، صبحی برسد که شکوفایی و موفقیتی را برای ما به ارمغان آورد.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: اگر کلید خوشبختی در دستان ما نیست، آن گل نیز بی‌پرسش ما شکوفا نخواهد شد.

گر نیست کلید بخت در پنجه ما

وان گل نشود بپرسشی رنجه ما

هوش مصنوعی: شاد باش زیرا در نهایت، زمانی خواهد رسید که پرده‌های پنهان کنار برود و صبحی نو آغاز شود، زمانی که کمال و شکوفایی ما نمایان گردد.

خوش باش که آخر از پس پرده غیب

صبحی بدمد که بشکفد غنچه ما

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده