اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر درد دل از غم حبیب است مرا</p></div>
<div class="m2"><p>غم نیست که هم غمش طبیب است مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از فخر جهانیان مرا عار بود</p></div>
<div class="m2"><p>گر فقر محمدی نصیب است مرا</p></div></div>

کلیات اشعار مولانا اهلی شیرازی به اهتمام و تصحیح حامد ربانی ۱۳۴۴ - تصویر ۱۴۷

شمارهٔ ۷

گر درد دل از غم حبیب است مرا
غم نیست که هم غمش طبیب است مرا
از فخر جهانیان مرا عار بود
گر فقر محمدی نصیب است مرا

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از ارتباط عاطفی‌اش با محبوب سخن می‌گوید. او می‌گوید اگر درد دلش به خاطر غم محبوب باشد، این غم برایش دردی نیست چون خودِ غم، مداوا کنندهٔ درد اوست. همچنین، او به عدم تمایلش به فخر فروشی اشاره می‌کند و بیان می‌کند که اگر فقر نسبت به زندگی محمدی نصیبش شود، از این موضوع شرمنده نیست. به طور کلی، شاعر به ارزش‌های معنوی و عشق واقعی تأکید می‌کند و از فخر و ثروت دنیوی فاصله می‌گیرد.

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: اگر از دل حبیبم غم دارم، دلیلی برای ناراحتی نیست چون خود او هم درمانگر این غم من است.

گر درد دل از غم حبیب است مرا

غم نیست که هم غمش طبیب است مرا

هوش مصنوعی: من از این که بخواهم به دیگران فخر بفروشم شرمم می‌آید، چون اگر به من فقر پیامبر محمد (ص) برسد، برایم افتخار بزرگی است.

از فخر جهانیان مرا عار بود

گر فقر محمدی نصیب است مرا

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده