اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از جان منت فراغ اگر ایساقیست</p></div>
<div class="m2"><p>تا جان بودم امیدواری باقیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مشتاقم از آن، بدیدنت گستاخم</p></div>
<div class="m2"><p>گستاخی من ز غایت مشتاقیست</p></div></div>

شمارهٔ ۳۸

از جان منت فراغ اگر ایساقیست
تا جان بودم امیدواری باقیست
مشتاقم از آن بدیدنت گستاخم
گستاخی من ز غایت مشتاقیست

هوش مصنوعی: این بیت‌ها بیانگر احساس عمیق محبت و yearning شاعر به معشوقه‌اش هستند. شاعر می‌گوید که تا زمانی که جان در بدن دارد، امید به وصال محبوب باقی است. همچنین، او از شدت اشتیاقش به دیدن معشوق، خود را بی‌پروا و جسور می‌داند. این گستاخی ناشی از همین اشتیاق قوی است.

شمارهٔ ۳۶

شمارهٔ ۳۷

هوش مصنوعی: اگر از دل دردی نداشته باشم، تا زمانی که زنده‌ام، هنوز امید دارم.

از جان منت فراغ اگر ایساقیست

تا جان بودم امیدواری باقیست

هوش مصنوعی: من به شدت به دیدن تو مشتاقم و این اشتیاق من باعث شده که برای دیدنت جسارت به خرج بدهم.

مشتاقم از آن، بدیدنت گستاخم

گستاخی من ز غایت مشتاقیست

شمارهٔ ۳۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده