اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خوشباش که بر دوزخیان روز حساب</p></div>
<div class="m2"><p>از گیسوی خرد فرو هلد خواجه طناب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون رشته نور آفتاب از سر مهر</p></div>
<div class="m2"><p>ذرات جهان برکشد از چاه عذاب</p></div></div>

شمارهٔ ۲۸

خوشباش که بر دوزخیان روز حساب
از گیسوی خرد فرو هلد خواجه طناب
چون رشته نور آفتاب از سر مهر
ذرات جهان برکشد از چاه عذاب

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به خوشحالی و امیدواری در روز حساب می‌پردازد. او به تصویر کشیدن لحظه‌ای می‌پردازد که خرد و دانش می‌تواند جان انسان‌ها را نجات دهد. از طرفی، نور و مهر اشاره به روشنی و خوشبختی دارند که می‌تواند انسان‌ها را از عذاب و مشکلات نجات دهد. در نهایت، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که با داشتن خرد، می‌توان از دوزخی‌ها جدا شد و به سوی روشنایی و نجات رفت.

شمارهٔ ۲۶

شمارهٔ ۲۷

هوش مصنوعی: خوشحال باش که در روز حساب، از گیسوی عقل، برای دوزخیان، طنابی به دست می‌دهد تا به سوی جهنم بیفتند.

خوشباش که بر دوزخیان روز حساب

از گیسوی خرد فرو هلد خواجه طناب

هوش مصنوعی: زمانی که نور خورشید از محبت و مهر برمی‌خیزد، ذرات جهان را از چاه عذاب رها می‌کند.

چون رشته نور آفتاب از سر مهر

ذرات جهان برکشد از چاه عذاب

شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده