اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ما بنده پیریم سرا پا همه عیب</p></div>
<div class="m2"><p>ما را که خرد؟ چو بیند از ما همه عیب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با اینهمه دوست گویدای بنده پیر</p></div>
<div class="m2"><p>بازآ که خریدار تو ام با همه عیب</p></div></div>

شمارهٔ ۲۵

ما بنده پیریم سرا پا همه عیب
ما را که خرد چو بیند از ما همه عیب
با اینهمه دوست گویدای بنده پیر
بازآ که خریدار تو ام با همه عیب

هوش مصنوعی: این شعر بیان‌گر این است که شاعر به عیب‌ها و نقص‌های خود آگاه است و خود را بنده‌ای می‌داند پر از عیوب. با این حال، دوستش از او می‌خواهد که برگردد، زیرا او را با همه‌ی عیب‌ها می‌پذیرد و به او علاقه‌مند است. در واقع، دوست به ارزش وجودی شاعر فراتر از عیب‌هایش توجه دارد.

شمارهٔ ۲۳

شمارهٔ ۲۴

هوش مصنوعی: ما بندگان پیری هستیم که همگی عیب داریم. چه کسی عیوب ما را می‌بیند، وقتی خودمان از عیوب یکدیگر آگاه هستیم؟

ما بنده پیریم سرا پا همه عیب

ما را که خرد؟ چو بیند از ما همه عیب

هوش مصنوعی: با این حال، دوست می‌گوید: ای بنده‌ی پیر، برگرد، چرا که من با وجود تمام ایرادت، هنوز خریدار تو هستم.

با اینهمه دوست گویدای بنده پیر

بازآ که خریدار تو ام با همه عیب

شمارهٔ ۲۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده