اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا</p></div>
<div class="m2"><p>وانگه بگدا بگو که دامن بگشا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا چند بود قفل غمم بر در دل</p></div>
<div class="m2"><p>این قفل غم از در دل من بگشا</p></div></div>

شمارهٔ ۱۹

ای تنگ شکر دهن بگفتن بگشا
وانگه بگدا بگو که دامن بگشا
تا چند بود قفل غمم بر در دل
این قفل غم از در دل من بگشا

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از مخاطب می‌خواهد که افکار و احساساتش را آزاد کند و از قفل غم که بر دلش سنگینی می‌کند، رهایی یابد. او به دنبال آرامش و گشایش در احساساتش است و از دیگران می‌خواهد که به او کمک کنند.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: ای گل شیرین، زبانت را باز کن و بگو که چه کنم تا دامنم را بگشایی.

ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا

وانگه بگدا بگو که دامن بگشا

هوش مصنوعی: چقدر دیگر باید به خاطر غم و اندوه خود در درونم گرفتار بمانم؟ این قفل اندوه را از دل من باز کن.

تا چند بود قفل غمم بر در دل

این قفل غم از در دل من بگشا

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده