اهلی شیرازی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۶۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>حال درویش خسته باز مپرس</p></div>
<div class="m2"><p>غم دیرینه بازگو چکند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چو فلک آتشش بخرمن زد</p></div>
<div class="m2"><p>فکر کشت و غم درو چکند</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>هر که در عالمش جوی نبود</p></div>
<div class="m2"><p>همه عالم به نیم جو چکند</p></div></div>

شمارهٔ ۶۸

حال درویش خسته باز مپرس
غم دیرینه بازگو چکند
چو فلک آتشش بخرمن زد
فکر کشت و غم درو چکند
هر که در عالمش جوی نبود
همه عالم به نیم جو چکند

هوش مصنوعی: این ابیات از شاعر به وضع دشوار درویش اشاره دارد. او می‌گوید حال درویش خسته را نباید پرسید، زیرا غم‌های گذشته را تجدید نمی‌کند. درویش می‌بیند که آتش مصیبت‌های زندگی همه جا را فرا گرفته و اندوه درون او را می‌سوزاند. همچنین اگر کسی در زندگی‌اش از چیزی بی‌خبر باشد، تمامی دنیا نیز برای او به اندازه نیمی از یک جو (واحدی از اندازه‌گیری) ارزشی ندارد. به این ترتیب، شعر نشان‌دهنده ناامیدی و苦ی درویش در مواجهه با مشکلات و غم‌های زندگی است.

شمارهٔ ۶۶

شمارهٔ ۶۷

هوش مصنوعی: احوال درویش خسته را دیگر نپرس، غم قدیمی را دوباره بیان نکن.

حال درویش خسته باز مپرس

هوش مصنوعی: وقتی آتش فلک به خرمن وزید، فکر کشت و اندوه از دل برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در دنیای خود جویی نداشته باشد، تمام جهان هم به او ارزشی کمتر از نیم جو می‌دهد.

هر که در عالمش جوی نبود

همه عالم به نیم جو چکند

شمارهٔ ۶۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده