اهلی شیرازی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ذره خاکی که دست قدرت او را برگرفت</p></div>
<div class="m2"><p>آدم از سیر و سلوک و گردش اطوار شد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>قطره آبی ز دریا برد ابرش در هوا</p></div>
<div class="m2"><p>چو بدریا باز آمد گوهر شهوار شد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۸

ذره خاکی که دست قدرت او را برگرفت
آدم از سیر و سلوک و گردش اطوار شد
قطره آبی ز دریا برد ابرش در هوا
چو بدریا باز آمد گوهر شهوار شد

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به قدرت خداوند اشاره می‌کند که یک ذره از خاک را به انسانی با شعور و آگاه تبدیل می‌کند. همچنین به چرخه طبیعت و اثرات آن اشاره می‌کند، مانند قطره آبی که از دریا به ابر تبدیل می‌شود و پس از بازگشت به دریا، به جواهر ارزشمندی بدل می‌شود. این متن نشان‌دهنده‌ی زیبایی و پیچیدگی آفرینش و تأثیرات روحانی و مادی در زندگی انسان‌هاست.

شمارهٔ ۴۶

شمارهٔ ۴۷

هوش مصنوعی: ذره‌ای از خاک که با دست قدرت الهی برمی‌خیزد، سبب می‌شود که انسان در مسیر سیر و سلوک و تجربیات مختلف خود قرار بگیرد.

ذره خاکی که دست قدرت او را برگرفت

آدم از سیر و سلوک و گردش اطوار شد

هوش مصنوعی: ابر، قطره‌ای از دریا را به آسمان می‌برد و وقتی این قطره دوباره به دریا برمی‌گردد، به جواهر با ارزش تبدیل می‌شود.

قطره آبی ز دریا برد ابرش در هوا

چو بدریا باز آمد گوهر شهوار شد

شمارهٔ ۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها