اهلی شیرازی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مرا زمانه بسوزد بداغ غم تا چند</p></div>
<div class="m2"><p>که چشم روشنم از دود داغ تاریک است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چراغ آه تو اهلی جهان کند روشن</p></div>
<div class="m2"><p>ولی چه سود که پای چراغ تاریک است</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

مرا زمانه بسوزد بداغ غم تا چند
که چشم روشنم از دود داغ تاریک است
چراغ آه تو اهلی جهان کند روشن
ولی چه سود که پای چراغ تاریک است

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد و غم‌هایش می‌گوید و ابراز می‌کند که زمانه‌اش او را به سوزانده و چشمش به دلیل این اندوه، دیده‌ای تاریک و غمگین دارد. او اشاره می‌کند که آتش اشک و آه او می‌تواند جهانی را روشن کند، اما از آنجا که خود او در تاریکی به سر می‌برد، این روشنی فایده‌ای ندارد.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که زمانه به شدت مرا آزار می‌دهد و داغ غم را به جانم می‌زند. تا کی باید تحمل کنم در حالی که روشنایی چشمم تحت تأثیر غم و غصه، تاریک شده است؟

مرا زمانه بسوزد بداغ غم تا چند

که چشم روشنم از دود داغ تاریک است

هوش مصنوعی: آه و ناله تو می‌تواند دنیای اطراف را روشن کند، اما چه فایده‌ای دارد وقتی که سایه‌های غم و تاریکی همچنان وجود دارند؟

چراغ آه تو اهلی جهان کند روشن

ولی چه سود که پای چراغ تاریک است

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده