هوش مصنوعی: ای چهره‌ات مانند آینه، ماه را تابان کرده است. اما من در این لحظه فرصتی برای حرف زدن ندارم و فقط می‌توانم آه بکشم.

هوش مصنوعی: آن معشوق دل‌سوز به من راهی نمی‌دهد؛ او چنان سنگین‌دل است که نمی‌توانم به دل او راهی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: دست او در دست ساقی است و موهایش در اختیار کسی غیر از من است. من با همه ناتوانی‌ام چگونه می‌توانم این وضعیت را تغییر دهم؟

هوش مصنوعی: صبحی که به وصال محبوب می‌انجامد، از جدایی‌ام جانم را می‌گیرد، همچنان که شمع در سپیده‌دم می‌سوزد. چگونه می‌توانم این را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: عشق معشوقان آنقدر عمیق و پر رمز و راز است که نمی‌توان آن را به زبان آورد، درست مانند گنجی که کسی نمی‌داند در کجا پنهان است. من چگونه می‌توانم حال خود را برای دیگران بازگو کنم؟

هوش مصنوعی: اگر ناامید شوم و سختی‌های زندگی را تحمل کنم، با این حال چطور می‌توانم با بدحتی و کنایه‌های بدخواهان کنار بیایم؟

هوش مصنوعی: به کسی نگو که بخاطر عواطف و حس خودم باید از او مراقبت کنم و از او دوری کنم؛ چون من در حالتی گیج و بی‌هستم و نمی‌دانم چه باید بکنم.