هوش مصنوعی: من دیوانه عشق تو هستم و از ابتدا مجنون به دنیا آمده‌ام. هیچ‌کس در عشق و مستی به اندازه من مجنون نبوده است، حتی فرهاد هم.

هوش مصنوعی: تو مانند درخت سرو بلند و آزاد هستی و من در عشق تو به بندگی درآمده‌ام، از هر چیزی آزاد شده‌ام و از دنیا و آسمان نیز جدا هستم.

هوش مصنوعی: من از یاد تو زندگی می‌کنم، اما تو با یاد من آتش می‌زنی، اگر رحم و شفقتی بر من نداری، هرگز فراموش نکن که من هم تو را به یاد دارم.

هوش مصنوعی: ای آرزوی من، اگر شادی تو به خاطر غم من است، هرگز نمی‌خواهم که یک لحظه بدون غم و با دل شاد باشم.

هوش مصنوعی: اگر حتی دور از تو هم آبی بنوشم، وقتی که لب تو در برابر چشمانم قرار می‌گیرد، آن آب برایم به آتش سوزان تبدیل می‌شود و مانند خاکی می‌شوم که در باد می‌وزد.

هوش مصنوعی: ای کسی که به من توجه نمی‌کنی، در نهایت به حسرتی می‌رسی که کشتن من نیز برایت فایده‌ای نخواهد داشت. دیگر نه می‌توانم بیشتر سکوت کنم و نه فریاد بزنم.

هوش مصنوعی: از چشم آهسته و آرام جریان خون جاری است، که در نهایت سیل نابودی بنیاد ما را ویران می‌کند و این چرخ بی‌پایه نیز به همین شکل عمل می‌کند.