هوش مصنوعی: تا زمانی که در ناتوانی و اضطراب بودم، مانند پرنده نیمه‌جان می‌لرزیدم و آرامش پیدا نکردم تا زمانی که تسلیم شدم.

هوش مصنوعی: من در چشم معشوقی که زیبایی ندارد، اشک‌های سیاه و تیره‌ای ریخته‌ام، مانند کودکان که با شادمانی خط سیاهی روی چهره‌شان می‌کشند.

هوش مصنوعی: در نهایت، سنگ‌های سخت قلب من را شکستند و شیشهٔ دلم را خرد کردند. ای کاش که بیهوده به دنبال دل می‌دویدم!

هوش مصنوعی: می‌خواهم به زیر خاک بروم، زیرا همانند لاله‌ای هستم که به خاطر حسرتی که دارم، هرگز از باغ وصالش گلی نچیده‌ام.

هوش مصنوعی: اگرچه به جنون رسیدم و دیوانه شدم، اما خوشحالم که از چنگال خودپسندی که مثل یک حیوان وحشی بود، رهایی یافتم.