اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۷۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون به زنجیر محبت بسته یی پای مرا</p></div>
<div class="m2"><p>عفو باید کردنت دیوانگی های مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من بسر گر میروم جرمی ندارم زانکه تو</p></div>
<div class="m2"><p>هر دم آتش می فروزی دیگ سودای مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>از من دیوانه گر نیک و بدی دیدی مرنج</p></div>
<div class="m2"><p>رو مده در خاطر خود زشت و زیبای مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>این قدر بینایی من بس که جز خاک درت</p></div>
<div class="m2"><p>در نظر چیزی نیاید چشم بینای مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>ظاهر و پنهان چه پوشم چون تو می بینی عیان</p></div>
<div class="m2"><p>داغ پنهان درون و اشک پیدای مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>بر من مجنون چه حاجت زخم تیرت ای پری</p></div>
<div class="m2"><p>بهر من تیرست و نشتر خار صحرای مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>ز آستانت همچو اهلی کی کنم پهلو تهی</p></div>
<div class="m2"><p>هم مگر روزی اجل خالی کند جای مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۷۷

چون به زنجیر محبت بسته یی پای مرا
عفو باید کردنت دیوانگی های مرا
من بسر گر میروم جرمی ندارم زانکه تو
هر دم آتش می فروزی دیگ سودای مرا
از من دیوانه گر نیک و بدی دیدی مرنج
رو مده در خاطر خود زشت و زیبای مرا
این قدر بینایی من بس که جز خاک درت
در نظر چیزی نیاید چشم بینای مرا
ظاهر و پنهان چه پوشم چون تو می بینی عیان
داغ پنهان درون و اشک پیدای مرا
بر من مجنون چه حاجت زخم تیرت ای پری
بهر من تیرست و نشتر خار صحرای مرا
ز آستانت همچو اهلی کی کنم پهلو تهی
هم مگر روزی اجل خالی کند جای مرا

شمارهٔ ۷۵

شمارهٔ ۷۶

چون به زنجیر محبت بسته یی پای مرا

عفو باید کردنت دیوانگی های مرا

من بسر گر میروم جرمی ندارم زانکه تو

هر دم آتش می فروزی دیگ سودای مرا

از من دیوانه گر نیک و بدی دیدی مرنج

رو مده در خاطر خود زشت و زیبای مرا

این قدر بینایی من بس که جز خاک درت

در نظر چیزی نیاید چشم بینای مرا

ظاهر و پنهان چه پوشم چون تو می بینی عیان

داغ پنهان درون و اشک پیدای مرا

بر من مجنون چه حاجت زخم تیرت ای پری

بهر من تیرست و نشتر خار صحرای مرا

ز آستانت همچو اهلی کی کنم پهلو تهی

هم مگر روزی اجل خالی کند جای مرا

شمارهٔ ۷۶

اطلاعات