اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۷۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>باز چون شمع سحر رشته جان سوخت مرا</p></div>
<div class="m2"><p>مرده بودم دگر آن شمع بر افروخت مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون شهیدان توشد جامه خونین کفنم</p></div>
<div class="m2"><p>در ازل عشق تو این جامه بتن دوخت مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>سخن اینست که می نوش و دگر هیچ مپرس</p></div>
<div class="m2"><p>مرشد عشق همین یکسخن آموخت مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>بنده ساقیم ای خواجه زغم آزادم</p></div>
<div class="m2"><p>دردسر چند دهی کس بتو نفروخت مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>اهلی از برق غمش حاصل عمرت همه سوخت</p></div>
<div class="m2"><p>آه از آن خرمن حسرت که دل اندوخت مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۷۵

باز چون شمع سحر رشته جان سوخت مرا
مرده بودم دگر آن شمع بر افروخت مرا
چون شهیدان توشد جامه خونین کفنم
در ازل عشق تو این جامه بتن دوخت مرا
سخن اینست که می نوش و دگر هیچ مپرس
مرشد عشق همین یکسخن آموخت مرا
بنده ساقیم ای خواجه زغم آزادم
دردسر چند دهی کس بتو نفروخت مرا
اهلی از برق غمش حاصل عمرت همه سوخت
آه از آن خرمن حسرت که دل اندوخت مرا

شمارهٔ ۷۳

شمارهٔ ۷۴

باز چون شمع سحر رشته جان سوخت مرا

مرده بودم دگر آن شمع بر افروخت مرا

چون شهیدان توشد جامه خونین کفنم

در ازل عشق تو این جامه بتن دوخت مرا

سخن اینست که می نوش و دگر هیچ مپرس

مرشد عشق همین یکسخن آموخت مرا

بنده ساقیم ای خواجه زغم آزادم

دردسر چند دهی کس بتو نفروخت مرا

اهلی از برق غمش حاصل عمرت همه سوخت

آه از آن خرمن حسرت که دل اندوخت مرا

شمارهٔ ۷۴

اطلاعات