اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به هم متاب دگر سنبل پریشان را</p></div>
<div class="m2"><p>یکی مساز به قتلم دو نا مسلمان را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بلای پیر و جوان حسن یوسف است ار نه</p></div>
<div class="m2"><p>چه وقت عشق و جوانی است پیر کنعان را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>مجوی شربت وصل از بتان که این مردم</p></div>
<div class="m2"><p>همیشه خون جگر داده اند مهمان را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>چو لاله دامنت از خون ما نشان دارد</p></div>
<div class="m2"><p>اگرچه بر زده‌ای چابکانه دامان را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>نسیم گل خبر از یار می‌دهد اهلی</p></div>
<div class="m2"><p>مرو به باغ که بر باد می‌دهی جان را</p></div></div>

شمارهٔ ۶۰

به هم متاب دگر سنبل پریشان را
یکی مساز به قتلم دو نا مسلمان را
بلای پیر و جوان حسن یوسف است ار نه
چه وقت عشق و جوانی است پیر کنعان را
مجوی شربت وصل از بتان که این مردم
همیشه خون جگر داده اند مهمان را
چو لاله دامنت از خون ما نشان دارد
اگرچه بر زده ای چابکانه دامان را
نسیم گل خبر از یار می دهد اهلی
مرو به باغ که بر باد می دهی جان را

شمارهٔ ۵۸

شمارهٔ ۵۹

به هم متاب دگر سنبل پریشان را

یکی مساز به قتلم دو نا مسلمان را

بلای پیر و جوان حسن یوسف است ار نه

چه وقت عشق و جوانی است پیر کنعان را

مجوی شربت وصل از بتان که این مردم

همیشه خون جگر داده اند مهمان را

چو لاله دامنت از خون ما نشان دارد

اگرچه بر زده‌ای چابکانه دامان را

نسیم گل خبر از یار می‌دهد اهلی

مرو به باغ که بر باد می‌دهی جان را

شمارهٔ ۵۹

اطلاعات