هوش مصنوعی: غیر از ارتباط با عشق، هیچ چیز دیگری نیست. مانند پروانه‌هایی که به دور شمع می‌چرخند، این افراد بیهوده به دنبال چیزی هستند که بتواند شعله‌ورشان کند.

هوش مصنوعی: ای گل، وقتی که عطر خوشی چون بوی بنفشه از وجودت پخش می‌شود، خواهش می‌کنم به دیگران نزدیک نشو و با هیچ‌کس همدم نگرد.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی باید درد و حسرت را تحمل کنم؟ من فقط یک بار از این شراب به دوستانم می‌نوشانم.

هوش مصنوعی: به دنبال زیبایی و دلربایی این لب، من چند بار در دنیای شیرینی‌های آن غرق شدم، اما در عین حال، مگسان نیز بازیچه‌ام هستند.

هوش مصنوعی: کاروان راه افتاده و دل‌های خسته و تشنه جا مانده‌اند. ای خضر، به کمک این بازماندگان بیای!

هوش مصنوعی: صد نرگس زیبا در چمن به هم حسادت می‌کنند، ای سرو، تو از زیبایی گل‌ها بپوشان چهره خسته‌ی چشم‌های آن‌ها.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زندگی در کوچه و خیابان اشاره می‌کند. او می‌گوید که در این محیط، شخصی بی‌خیال و سرمست وجود دارد و ترسی از سربازان و مأموران ندارد. همچنین در این فضا، حتی سگ‌های خیابان هم به مأموران توجهی نمی‌کنند و آنها را جدی نمی‌گیرند. به‌نوعی، شاعر به آزادی و بی‌پروایی از خطرات اشاره می‌کند.