هوش مصنوعی: به چه دلیل به عاشق بی‌چشم‌وچراغ خبر از گل می‌دهی؟ او به شدت درد دل دارد و هر گل برای پرنده‌ای که در بند است، تنها یادآور بی‌گناهی و اسیری‌اش است.

هوش مصنوعی: دود درون من برای دور کردن آسیب‌هایت کافی است. جان کسی چه تأثیری در این میان دارد؟ تو چه می‌کنی با دل سوزانی که در من وجود دارد؟

هوش مصنوعی: به خاطر تو که همچون برق و با شتاب از کنارم گذشتی، دل من آتش گرفت و سوخت. ای پسر، این اسب را با تندی نرانی.

هوش مصنوعی: اگر مست نیستی، چرا اینگونه با ناز و خوش‌قد و بالا به حرکت درآمده‌ای؟ به نظر می‌رسد که با زیبایی‌ات، جوانی را که قدش بلند است، تحت تأثیر قرار می‌دهی.

هوش مصنوعی: تا کسی درباره تو به خود بزرگ بینی و چندین ادعا کند، هیچ کس به او توجه نمی‌کند. بله، نمی‌توان به کسانی که خود را بزرگتر از آنچه که هستند، تصور می‌کنند، اعتماد کرد.

هوش مصنوعی: موهای زیبا و پرچین تو، عشق و غیرتم را بیدار می‌کند و مرا به طرز عجیبی جذب می‌کند. به خاطر تو، حتی از فکر صید دیگران هم دور می‌شوم و در دام عشقت می‌افتم.

هوش مصنوعی: نگران سوزش من نباش، اگرچه مانند گیاه سپند بی‌نهایت می‌سوزیم؛ چرا که برای سوختن چاره‌ای وجود ندارد.

هوش مصنوعی: این جمله به این مفهوم اشاره دارد که بیان درد و مشکلات خود به دیگران نفعی ندارد. تنها زمانی می‌توان به کسی کمک کرد که خود شخص هم درک و احساس درد دیگری را داشته باشد و توانایی درمان آن را داشته باشد. در واقع، کمک و همدلی واقعی نیازمند درک عمیق از درد و مشکلات دیگران است.