هوش مصنوعی: آن کعبه‌ی دل، با ندا و دعوتش مرا به سوی خودش می‌کشاند و ای اشک که با درد و رنجی که در دل دارم، نگذار که به حال من سختی بیفزاید.

هوش مصنوعی: من در زمانی که به خاک ذلت و خواری افتاده بودم، ای خورشید، تو که درخشان هستی، ذره‌ای از خاک را از روی زمین برداشتی و با این حال به من توجه کردی.

هوش مصنوعی: من مانند سگی در کوی تو هستم. هر طور که بخواهی می‌توانی با من رفتار کنی؛ اگر به خاطر خشم من را برانی، امیدوارم گاهی با لطف خود دوباره به من توجه کنی.

هوش مصنوعی: ای ساقی، وقتی که من از شرم سرم را بالا می‌آورم، تو همچون نرگس زیبا هستی و من از اینکه با ساغر محبت و گرمی خود مرا شرمنده می‌کنی، در عذابم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو مانند شیشه‌گر با من رفتار کنی و خون من را بریزی، من خوشحالم زیرا این ریختن خون بوی محبت را به همراه دارد، هرچند که تو به من آسیب می‌زنی و خون من را می‌مکشی.

هوش مصنوعی: ای خورشید، تو که مانند یک دوست مهربان هستی، در محفل محبت و عشق، من را به حساب نیاور و حتی به اندازه یک ذره هم در شمار عاشقان نگذار.