هوش مصنوعی: نگاه زیبای او در دل من آتش می‌زند و هر بار که یادش را می‌کنم، از عمق وجودم آهی برمی‌آید. مثل شمعی که با ذکر نامش ذوب می‌شود، صحبت از او نیز باعث می‌شود که حسرت و ناله‌ای از زبانم بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی و درخشش چهره‌اش در حسرت سوختم، ای کاش یاری کنی. از دلتنگی و جدایی‌اش تا چه زمانی باید آه بکشم و ناله کنم؟

هوش مصنوعی: از آن ساقی سرمست، اگر دلم همچون شیشه پر از خون شود، باز هم از عشق او نمی‌توانم نفسی راحت بکشم.

هوش مصنوعی: دل عاشق به خاطر محبت بت‌ها می‌سوزد و جانش را بی‌دریغ می‌فروشد. اما این درد و عشق فقط به زبان نمی‌آید و نمی‌توانم غیر از سخن گفتن چیزی از آن بیان کنم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زیبایی گلرخان به شدت می‌سوزد و از حسرت گل‌های این گلستان جز درد و غم چیزی نصیبم نمی‌شود.

هوش مصنوعی: در شب‌های تار و دلگیر، اشک‌هایم به خونم آمیخته شده‌اند. اما در این حال، صبحی تازه و زیبا از دامن شادی به آرامی به سوی من می‌آید و مانند سروی ریشه‌دار رونق می‌یابد.

هوش مصنوعی: من به دیدن گلرخ چشمانم همچون نرگس، ابری از خاک می‌شوم. روزی خواهد رسید که از این گلستان، گلزاده‌ای برای من به دنیا خواهد آمد.