هوش مصنوعی: گل تازه‌ای آمده و ما همچنان غم‌های قدیمی را به دوش می‌کشیم. پرنده‌ای که روح ما را به خود اختصاص داده، در قفس سینه‌امان حبس شده است.

هوش مصنوعی: دوست و رفیقی که در شب‌های غمناک و پر از درد من کنارم بود، امروز به یاد روزهای خوش گذشته و نوشیدن شراب، دلش هوای آن لحظات را کرده است.

هوش مصنوعی: چند نفر جان خود را به خاطر زیبایی آن ماه نو فدای عشق می‌کنند، اما در پایان، دل‌های مردم به مانند دودی در آینه می‌ماند.

هوش مصنوعی: هرگاه که خوشبختی و ثروت در زندگی کسی به‌دست نمی‌آید، نیاز به توجه و مراقبت است تا دیگران نتوانند به آن دسترسی پیدا کنند. زیبایی و جذابیت او همچون گنجینه‌ای ارزشمند است که باید حفظ شود.

هوش مصنوعی: من شب گذشته در حال گذر از کوچه‌ای دیگر بودم، که ناگهان بر سر کوچه‌ای که تو در آن هستی، متوجه حسادت و کینه‌ای شدم.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه مدت زیادی است در لباس زهد و پارسایی به سر می‌برم، دل من که مملو از عشق و شوری است، به آتش عشق دچار شده است. دل ناآرام من تحت تأثیر این لباس زاهدانه قرار گرفته و شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: جهان جدید و زیبا برای دل انسان‌های درگیر و دلتنگ، تنگ و محدود به نظر می‌رسد؛ روح او در جستجوی آن باغ همیشه سبز و قدیمی است.